Winterslaap
Nu de bomen met wit zijn betogen
wordt ik door hun stilte opgenomen
en zal langzaam een droom geboren,
waar sneeuwen zinken in mijn ogen,
die als een eeuwigheid voortduren-,
niemand telt meer mijn uren;
van een heengaan staan de sporen
vers, als van uw laatste toebehoren.
Geplaatst in de categorie: overlijden
Haar laatste schreden op aarde volg je, in de hoop te geraken waar zij nu is?