Stervensuur
Langzaam vulden haar ogen
zich met tranen.
Langzaam kromp zij ineen
als een stervende vlinder.
Voor ’t laatst zag zij op
naar het stralende licht
dat – groots en gebundeld –
door hoge ramen binnenviel.
Toen brak het bladstille licht
de staf over haar.
De armen gespreid,
haar ogen gesloten,
steeg haar witte ziel klapwiekend op
de stralende hoogten in.
Als een grote vogel
vluchtte ze uit mijn armen
vloog ze naar de verten,
eindelijk uit haar kerker bevrijd.
Geplaatst in de categorie: overlijden