Hartenkreten

hartenkreet (nr. 21.456):

wintertijd

in verte weergalmen de klokken het licht
de hartslag van dag die stervend verstomt
tonen weerklinken verdonkerd en droef
een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed
als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt
verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld

speels dansen klanken volgen de noten
bonte libellen zweven doorzichtig voorbij
in zeeën van wolken een eeuwig gedrijf
serveert poëzie op breed zwaaiende vanen
het bronzen geklepel als rustloos geschrijf
de buit van de herfstdag gevat in wat goud

verzonken in schemer verdronken in nacht
half slapend het hart met de passie op wacht
het ziedt en het kookt onder dekens het lijf
gedeelde verlangens paradijselijke voel
hamert de schoonheid het pure in lust
proevend ‘t genot diep de lenden gekust.