E.H.B.O.; Eerste Hulp Bij Onmacht
Ogen wazig, glazige blik…
Gevangen in gevoelens die
niet verduidelijken wie
de persoon is achter die ogen, die ‘ik’
Het spoor totaal bijster van het ene
op het andere moment.
Een onbehaaglijk gevoel tot in je tenen.
Je maag voelt aan als met een nijptang omklemd…
Het gevoel kun je niet plaatsen.
Alleen weet je dat je ervan af wil raken
wát je er ook voor moet doen.
Je krijgt de bal terug als je hem gaat kaatsen.
Dat heeft met de natuurwetten te maken.
Je zet het licht in je ziel op ‘groen'
Eens kijken wat of wie voorrang heeft...
Zie ook: http://www.liesbethsgedichtenschat.nl
Schrijver: Liesbeth Gielen, 3 januari 2008
Geplaatst in de categorie: emoties