inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 24.035):

Degeneratie

Ik kom uit een gek geslacht
Ik heb geen goede genen
Ik heb aanleg voor depressie
Vrolijkheid is zo weer verdwenen
Ik vecht tegen mezelf
Word chaotisch van de pijn
Ga dingen vergeten
Ik wil niet emotioneel zijn
Van de tranen raak in paniek
Van het denken word ik ziek
Ik haast maar rond en doe feitelijk niets
Niets is veilig, alles leidt tot niets
Lijden aan niets is dan weer zo sneu
Ik kots van mezelf, ik ben mezelf beu
Waarom geen sterke en krachtige persoon
Ik faal altijd zelfs als ik droom
Ik blijf laat op, verslaap me vaak
Waardoor ik chaotisch en prikkelbaar raak
Wat weer leidt tot emotie in negatieve zin
Ik haat mezelf verschrikkelijk vaak
Een spoor is snel gevonden
Een snee is snel gemaakt
Maar ook dat is geen optie
Omdat ik dan in herhaling raak
Herhaling van mijn familie welteverstaan
Die ook wel eens niet wilde verder gaan
Wie legt me uit hoe ik dit gevecht win
Want ik heb zo weinig zin
In doen en handelen want dan ga ik fout
Ik ben een mislukking met een hart van goud
Want ik wil altijd het goede
Ik voel zo veel en snel
Dat ik juist aan mensen voorbij loop
En elke seconde tel
Omdat ik denk dat ik dan al weer heb verloren
Dat het al te laat is om iets te doen
Ik ben een dromer en leef in mijn hoofd
Gek dat er nog iemand is die in me gelooft
Want ziet dan niemand dat ik niets anders doe dan zakken
In de stront en in het leven
In alles wat ik wil beleven
Soms droom ik van een ernstig ongeluk
Dat alles zal vertragen
Geen tijd voor drukte en echte pijn om te dragen
Niet hard genoeg om dood te zijn
Maar net genoeg voor heel veel pijn
Denk ik dan dat ik die verdien?
Ik weet het niet, ik denk misschien
Maar tijd glipt uit mijn vingers als een sneue straal
Water uit een groot gemaal
Water stroomt en de dagen ook
Behalve ik, ik kots en braak
Op mezelf op mijn niets zijn
Op mijn falen en mijn pijn
En dan ook daar weer op
Want het is niets, geen echte strop
Gewoon de tijdsgeest en het leven
Niets wat een ander niet kan doen
Maar mij kost het altijd zo veel tranen
Ik wilde juist die andere zijn
Verstoken van depressie en bedachte pijn
Ik wilde slagen en succesvol zijn
Maar ik ben niets anders dan een zwaktebod
Zelfs wanneer je kijkt naar mijn familie
Die nog echt iets had om naar over te zijn
Een echte pijn een werkelijk leed
Een echte aandoening geen boetekleed
Van schuld en depressie
Van zelfmedelijden en dan daar weer over janken
Omdat ik zo graag dát wil zijn,
Wat haaks staat op depressie en pijn
Wat gelijk staat met een sterke ziel
Deze wapenwedloop van emotie
Leidt bij mij tot zelfdestructie
Doen wat ik niet moet doen
Eten wat ik moet laten staan
Bed dat ik niet opzoek
Gedrag dat ik niet wil vertonen
Doe ik mezelf dan soms bewust pijn?

Verdomme ik wil gelukkig zijn
Gewoon godvergeten gelukkig zijn

Schrijver: Sophie, 28 mei 2008


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 639

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)