ik spreek tot de vijver
ik hou de leuning vast
van de parkbrug
hij geeft mij
zijn roest
een eend zwemt en vraagt
om wat brood
hij klaagt
omdat ik niets heb
twee witte zwanen glijden
weg in late zon
zij zoeken
warmte
de lantaarn spreekt mij toe
in woorden van licht
maar verdomd
het helpt niks
Ik spreek tot de vijver
die rimpelloos luistert
mij zijn stilte leent
doch niet antwoordt
Daar roept een snavel
dat hoort erbij
zonder dat
geen hoop meer
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid