Hartenkreten

hartenkreet (nr. 26.149):

Spiegelbeeld

Zij voelde zich eenzaam en verlaten
want oprechte vrienden en vriendinnen had zij niet.

Zij ging staan voor haar spiegelbeeld en klaagde
" Mijn gelaat behaagt me niet "
en zuchtte diep
" Ik vind me niet mooi en aantrekkelijk genoeg en
niemand kijkt me teder en beminnelijk aan "

Behalve die ene jongen, hij hield het alleen bij geroep.
Uit liefdevolle vriendschap bleef hij op afstand staan.

Jaren gingen vlug en snel voorbij.
Zij werd ouder en wijzer en rijper, doch
niemand liep aan haar rechterzij, zij twijfelde of ze de zo sterk begeerde liefde zou krijgen en dan...plots na vele jaren van getrouwe vriendschap kreeg zij gevoel vanaf die verre afstand...

" Zou hij, ja die ene waar ik niet van hield, mij lief vinden?

En ja hoor, hij zag niet alleen haar schoonheids-foutjes...
doch haar lieve hart.
Zij voelde zich niet meer eenzaam en verlaten.
Want nu behoorde 'HIJ' die niet WAAGDE
bij 'HAAR' die niet BEHAAGDE.
En beiden, ja met gloedvolle ogen,
aanschouwen ze eeuwig een duurzame vriendschap.
Vriend en Vriendin een onafscheidelijke band

" JA, zij behoorden te samen! "