Hartenkreten

hartenkreet (nr. 30.635):

Tranen-breuk

De regen weent mee het verdriet.
De wolken-breuk was bulderend,
zijn grootsheid die het leed verried.
Kletterend elke druppel tegen de ruit:
roepend, huilend kwamen de pijnbrokken eruit.

Eenzaam en klein ineengedoken,
keel dichtgesnoerd van niet mogen,
rochelend van heel diep kwam het geluid:
zo lang gekooid, geketende buit.

Klauwend in 't rond voor ruimte
toen het verdict van
"niet goed genoeg zijn"
haar nietigheid aanduidde
en rakende harde woorden
het resterende beetje eigenheid
totaal de grond inboorden.
Leven hoefde niet meer.

Donkere regenwolken braken open.
De regen weende mee,
liet alleen nog natte tranensporen
en een hart gebroken in twee...