Te laat
Te laat
verlaten.
Met haar handen in mijn haar nog,
kleverig als pasta.
Akkoord na akkoord, aangeslagen.
En terwijl ze wegsluipt,
mijn hart als opbrengst welhaast onzichtbaar onder haar trui verborgen,
sis ik haar zachtjes na:
‘verlaat me niet.’
Het is te laat.
Zie ook: http://roelslevenslied.wordpress.com
Schrijver: Roel van Rijswijk, 13 januari 2012
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid