Hartenkreten

hartenkreet (nr. 37.537):

Illusie

Voelend
als een sprankelend
opwellend kristalheldere bron,
verlaten woorden en gevoelens
quasi als vanzelf
mijn brein.

In plaats
van door te stromen
naar een doel, dat in gedachten
werd verkozen tot mijn klankboord
voor hetgeen ik wil
verwoorden,

verdampt
de vermeende inspiratie.
Krampachtig stapel ik mul zand
waarin de bron spontaan is opgedroogd,
om nog iets van zeggingskracht
te redden.

Helaas
moet ik wederom machteloos
en zoveel pogingen verder in de tijd
erkennen, dat geen echte dichter in mij woont,
maar wel een wens, een hunkering,
illusie.