Hartenkreten

hartenkreet (nr. 38.091):

Betoverend

Abcoude is, van oudsher al, een sprekend dorpje,
omringd met water, hagen en hortensia's,
nog nét niet opgeslorpt door Amsterdam.
Met cum laude willen wij daar snel ontwaken.

Het weidelandschap is er zo plat aan;
een koe schrijdt er traag voort bij een plataan.

Wij willen sneller vliegen dan geluid
en met ijver moeder aarde eren.
Zij hoeft niet kwaad op te veren;
niet nogmaals een Atlantis-zondvloed,
als een nocturne vals en guur!

Een eenhoorn bij de Hondster, vergezeld van herten,
brengen vreemde hunker naar verstaan en verten.

Vanuit mijn opgebolde burcht van onweer,
met eigen dichterlijke hand gekneed,
daar flitst krakend bliksem van inzicht;
melancholie verdwijnt nu zonder omkeer.

Het is alsof de zon doorbreekt op
een nevelige morgen, de zon in mijn hart.
Plezierig plasma van verheven liefde,
als een nog nooit gefloten klanklint in de lente,
als maanlicht in een zwoele zomer, mijn geliefde.