Ver verwijderd van het Eden.
De trein dendert voort, vergezicht
na vergezicht trekken aan ons voorbij.
Landschappen, steden, toekomst en verleden.
Een pastoor prevelt een gebed, maar
krijgt geen gehoor.
Gelatenheid maakt zich meester van hem.
Iemand trekt aan de noodrem, de trein stopt,
de wereld staat even stil, in gedachten ver-
zonken, terwijl het gebed van de pastoor wordt
verhoord.
De trein gaat door en iedereen danst op het
slappe koord...
Een komen en gaan, woord na woord ontspruit
her en der.
Vergezicht na vergezicht krijgen betekenis en
klokken van de kerk worden geluid.
Alsof het ergens op duidt ...
op een Hogere Macht die ons omarmt, verwarmt.
Wellicht is het de Here die zich over ons ontfermt.
Maar het is een gegeven dat velen nog ver
zijn verwijderd van het Eden.
Geplaatst in de categorie: religie