Wist ik het maar
Ik beloofde mezelf dat ik de moed niet zou laten zakken,
maar ik zag niet eens hoe diep de afgrond was.
Ik beloofde mezelf niet te wenen,
maar het water trad al buiten zijn oevers.
Ik beloofde mezelf dat ik er me uit zou wringen,
maar ik raakte meer en meer verstrengeld in het net.
Ik beloofde mezelf een lichtpunt te zoeken,
maar het was donkerder dan het donkerste zwart.
Ik beloofde mezelf zeker naar het zuiden door te trekken,
maar noordelijker dan de Noordpool kon ik niet.
Ik beloofde mezelf mijn eigen steun te geven,
maar ik verloor het houvast dat me recht hield.
Vroeger had ik een schouder om te leunen.
Een hand die me vast hield.
Een woord dat me troostte.
Lippen die mij zoenden.
Alles is voorbij.
Ik sta er moederziel alleen voor!
... Het is moeilijk als je overal alleen staat zonder steun! ...
Schrijver: claire vanfleteren, 21 mei 2017Geplaatst in de categorie: emoties
Troost begint bij jezelf, het zit van binnen.
Mooie weergave.