Sloffend de dodenmars
Ze liep daar
sloffend door de lange gang
van het verpleeghuis
blote voeten in badslippers
we zaten op een bankje
in die lange saaie gang
greep ik zacht haar hand
ogen vol van stil verdriet
keken naar me maar ze zag me niet
haar gebogen hoofd
zwaar van ongeschreide tranen
richtte zich enkel op de gesloten deur
die voor haar niet open kon
heel even maar want ze slofte weg
onrustig de dodenmars
die hier begon
... Bezoek aan het verpleeghuis waar mijn man jaren woonde ...
Schrijver: Anneke Bakker, 6 augustus 2017Geplaatst in de categorie: emoties
zwaar van ongeschreide tranen' : heel mooi verwoord!