'k Zie de zomer vergaan
‘k Zie de zomer vergaan
de bloemen die stervensmoe staan
ook in mijn eigen hart is iets dat nu treurt
omdat ook in mijn leven de dagen worden verkleurd.
Soms kijk ik weemoedig door ’t raam
toen de bloemen bloeiden, sprak ik ze nog allen aan.
Nu kijk ik naar hun stengels verdroogd en verdord
wachtend tot de herfst hen in grijze nevel omvormt.
Alleen wind en regen zingen hun lied
het ééntonig geruis van verborgen verdriet
mijn ziel neemt die droeve klanken van de dood met zich mee
en alle leven ebt weg, lijk een ster-re-vende zee.
Ik had met de zomer mijn hoogtij gevierd
met zijn klanken en kleuren mijn leven gesierd.
Nu zie ik de zomer, mijn dromen vergaan
of mijn hart en ziel dit ooit kunnen verstaan
Geplaatst in de categorie: jaargetijden