Hartenkreten

hartenkreet (nr. 55.172):

Zondagmiddag

Ik zit hier heel alleen
en overdenk de dingen.
Alles is kalm en rustig.
Toch ben ik wat verdrietig.
Er is zoveel leed om mij heen.

Allemaal worden we oud.
Pijntje hier, pijntje daar.
We drinken koffie
en praten wat met elkaar.
Dat helpt, het leven is dan niet zo koud.

Toch kan het zo gebeurd zijn.
Het geluid van de ambulance
rukt je uit de sluimer.
Wat zou er gebeurd zijn?
Iemand gevallen, of iemand met pijn?

We horen het pas later.
Dat is misschien wel beter,
zorgen maken helpt je niet.
Natuurlijk blijf je vragen,
maar de zuster zegt het niet.

Zo verdwijnen er zovelen, ach.
Ze sterven of vragen meer verzorging.
Het raakt ons soms heel erg.
Er druppelen dan tranen,
huilen helpt… het mag.

Zo kabbelt ons leventje door,
gestadig iedere dag.
Wij raken aan elkaar gewend.
Want in dit kleine dorpje,
hebben we elkaar als kind gekend.

Dat is apart en bijzonder…maar
toch zijn we blij en tevreden met elkaar.

... Bij de bejaarden is niet zoveel meer te doen. We zorgen een beetje voor elkaar.
De mensen die hier wonen kennen meestal elkaar nog van vroeger.
We zijn aan elkaar gehecht geraakt. ...

Schrijver: Antje
Inzender: A.Stik-Snijder, 26 september 2021