Aan de oever

aan de oever van het meer
op een bankje tussen ruisende bomen
een man en een vrouw met
daartussen hun kapotte dromen

het water kabbelt rustig voort
zoals hun leven ook ooit was
het onvoltooide heden ligt nu
vertrapt in het gras

hun dagen zijn nooit af
zitten vol met lege gaten
elke dag opnieuw proberen om
toch te blijven praten

moeizaam woorden herkauwen
nauwelijks kunnen slikken
zo vol van opgekropte onmacht
dat ze bijna stikken

het bittere verdriet
voor beiden onverteerbaar
hun enige zoon verloren
door oorlogsgeweld
begin dit jaar

oorlog zoon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 37