Hartenkreten

hartenkreet (nr. 57.399):

Verloren liefde

In kamers grijs, waar stilte spreekt van jou,
de liefde die verdween met 't vallend blad,
echoot zacht jouw stem, die ik nog steeds vertrouw,
en dwaal ik door herinneringen op ons pad.

Gevangen in het web van tijd en pijn,
elk beeld van jou zo scherp, zo onverwacht,
verlies ik me in wat we ooit mochten zijn,
in 't schemeruur tussen de dag en nacht.

Het hart, getekend door een diepe kerf,
vindt geen rust in de schaduw van de maan,
het fluistert nog jouw naam bij elk gezwerf,
verlangend naar een tijd die is vergaan.

Daar staar ik naar de sterren, kil en klaar,
ze schijnen, maar niet zoals jouw ogen deden,
en voel ik in de nacht jouw afwezigheid zo zwaar,
een leegte die mijn ziel heeft afgesneden.