Witte licht van de dood
Daar sta je dan: Voor het witte licht van de dood,
het is 'n kwestie van één stap, die stap is groot.
De toekomst is onbekend, je wéét wat je achterlaat:
De angst, het verdriet, de kilte en het verraad.
Maar jij staat op de rails, straks komt de trein,
en daarna, daarna zal er werkelijk niets meer zijn.
Of is er, naast het allerdiepst gevoel van de spijt,
nog een sprankje hoop voor de onbekende eeuwigheid?
Ik weet het niet, maar jij, je zal 't straks weten,
en al wat je achterlaat, zal je spoedig vergeten.
Ik zal, vertwijfeld, in 't ongewisse, achterblijven,
en uit pure gewoonte een gedicht voor je schrijven.
En uit de speakers zal een soort van requim klinken,
daarna kleffe cake en een slap kopje koffie drinken.
Familieleden die op je proosten, drinken op wie je was,
vertwijfeld maar opgelucht lachend heffen ze het glas.
Daar sta je dan: Achter het witte licht van de dood,
het was 'n kwestie van één stap, die stap was groot.
Ik ben hier achter gebleven, ik bleef achter... alleen,
en Ronald is de naam die gebeiteld staat in wit steen.
Geplaatst in de categorie: overlijden