Ik raak haar kwijt...

De telefoon doet me ontwaken
Anders kan dit geluid me nooit wakker maken.
Vreemd genoeg zit ik dit keer ineens rechtop in mijn bed.
Ik voel een vreemde rilling over mijn rug voordat ik mijn benen op de grond zet.

Snelle onrustige voetstappen op de trap.
Mijn deur gaat langzaam open, ik zet me schrap.
Ik hoop dat ik me vergis,
mijn gevoel zegt dat er iets met mijn zus aan de hand is.

Daar staat mam, tranen stromend over haar gezicht.
Het is inderdaad mijn zus.. die nu op de intensive care ligt.
Wij waren blij dat het niet was gelukt.
Zij was teleurgesteld dat haar zelfmoordpoging was mislukt.

Waarom had ze dit gedaan?
Kon zij het dan toch niet aan?

Zoveel vragen kwamen er naar boven.
Ik wou en kon het gewoon niet geloven.
De buren vonden haar... nog net op tijd.
Het doet me pijn, ik was haar echt bijna kwijt.

Soms gedacht dat ik haatgevoelens had jegens haar.
Maar ik haat haar gedrag alleen, zij is me dierbaar.
De verschrikkelijkste dingen heeft ze meegemaakt.
Verbazingwekkend leek zij nooit geraakt.
Maar na deze gebeurtenis
Weet ik dat zij wel een mens met menselijke gevoelens is….

Waarom wou mijn lieve zus niet luisteren en zag ze niet eerder in,
Dat ze helemaal de verkeerde kant op ging?

Elke keer als ik haar zie voelt alsof het de laatste keer kan zijn.
Ze heeft teveel meegemaakt, ze zit vol met verdriet en pijn.
Machteloos probeer ik haar verdriet met alles wat ik heb te stelpen.
Ik kan wel gek worden omdat ik weet dat ik haar kwijtraak, niemand kan haar nu nog helpen…

Schrijver: DarkMoon, 19 juni 2003

Dark18Moonhotmail.com

dood pijn familie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 23 stemmen 4.494