Hartenkreten

hartenkreet (nr. 10.693):

Park

Ik luister naar je zoals ik naar
een gewezen jazzbandje luister:
voor een kus veraf
of een cent dichtbij.

Ik ben je publiek zolang ik maar diamanten
uit mijn hand kan drinken,
zolang ik maar het roest op kapot geknipt prikkeldraad
mag nabootsen.
Ik blijf zitten in de zaal zolang ik
schilders van pop-art iconen mag blijven vervolgen,
en ik druppels gemorste rose
met een vuist vol eigeel mag verpulveren.

Je smaakt als chocolademoes met helium
en suikerisotopen.
Je bent het licht op de gevel
van een vlierbessenstruik,
in het park,
op een kerkloze septembermorgen.

Ik wil je bezitten als een enigma,
maar kan geen metrum vinden waarop
we dezelfde schijnbewegingen kunnen maken.

Ik beschrijf je omdat je een beeld bent
in een park van tegenstrijdigheden,
in een plantsoen vol onkruid en vergeten stiltes.
Omdat je voor mij een monument bent tussen het afval,
de zuurstokken, de stukken steen,
en oneindig veel braak gelegen bankjes
aan de waterkant.