mannen in lange jassen
naar school gaan
was jaren achtereen
’s morgens vroeg
om half zeven
begin van leven
douchen kleden
voor druilerige regen
fietsend wind tegen
door de duinen
niet verzuimen
hand opsteken naar
de lange regenjassen
de mannen van het gesticht
langs de weg dicht op
de halte van de busstop
ogen binnen gericht
roerloos in stand
in hun stille wacht
zon wind hagel storm
regen hard of zacht
mijn vraag
nooit gevraagd
wat hadden jullie er
van gedacht
‘ns over te steken?
want dat ze altijd dachten
dat kon je gewoon
aan hun gezicht
zien
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid