Hartenkreten

hartenkreet (nr. 15.346):

Vergeefs

De woorden vallen vergeefs
zwarte moeder aarde toe
er kiemt niets er welt niets
er groeit niets er bloeit niets
er kwelt slechts de klei
die ondoordringbaar klit.

De zin in iets verbleekt
in het zicht van barre jaren
die me verweren zonder spijt.
De kou van de hemelnacht
verbindt miljarden sterren
een ijzig kale eeuwigheid.

Schriel steekt mijn ambitie af
tegen die eonen aan leegte
de onpeilbaar diepe ouderdom.
De toekomst vangt een tijd
van louter voltooid verleden
aan mij sleurt het heden.

Er is niets wezenlijks te zeggen
dat mij of een ander verder brengt
alleen van wat er niet toe doet
valt misschien iets uit te leggen
iets te duiden of aan te wijzen
maar telkens wist het vergeten.

Ik heb geen richting
ik tol om mijn eigen as.
Ik ben alleen heel even
om me te verbazen dat ik besta
dat eens iemand mij was
mijn wording is geweest.