Ontbinding
Stilaan bevangt mij d'ironie
alsof ik, door de schijn bedrogen
en slechts door geest en woord bewogen,
alom ontbinding om me zie;
in elk bestaan ligt opgesloten
het oude leven af te stoten
zonder enig compromis.
Te vaak zag ik door zelfzucht
de grootste liefde afgebroken
en elke gedachte, onbesproken,
sterven als een ongeboren vrucht;
verloren wat had moeten binden
om het nooit meer te hervinden
wordt leven tot een solovlucht.
Laat mij in de tijd die rest
zwijgend en in stil beschouwen
vreedzaam aan een einde bouwen
ondanks innerlijk protest;
in d'onthechting van 't verleden,
onherroepelijk ingetreden,
word ik voor het laatst getest.
Geplaatst in de categorie: psychologie