Man met grote handen en dito boekenkasten, bij voorkeur met uitzicht op zee. Veel gerookt mag er worden en films gekeken waarvan ik het einde al weet. Beloftes voor later het liefst onoprecht zodat wat hij vertelt steeds weer uit kan gelegd als een broek die te kort is, een man die daar altijd in past, die van mij leert te houden maar…

de dingen zijn niet beter nu ik je ken een plek om te schuilen wordt koud er wordt wat halfnaakt geglimlacht steeds onduidelijker steek je armen uit heel vaak wil ik je niet sluiten toen stortte in viel het glas om toen het leeg was zuur vreet verder dan de motten vreten gaten wat niet is zal hechten niet (room stremt zuur van citroen…

Naar wijsheid zocht ik rusteloos En in mijns denkens rijke zalen Weerblonk ze uit fonkelende schalen, Zwaar van juwelen, vast of broos. Maar zo ik ’t schoonst gesteente koos Er nieuwe schat mee te betalen: ‘k Zag ’t in mijn hand tot doffe kralen Verschromplen, armlijk, glanzenloos. Schoon lief, steeds leger wordt mijn hart, ‘k Zie, nutloos…

Nooit zult gij weder dezelfde wijn drinken Als hedenavond. Nooit breekt gij meer open Dezelfde vruchten. Al uw liefde en hopen Verzinken.…

Een man kwam met een zaag te leven. Spraakzaam was de zaag niet en ook kon de man het niet opbrengen de zaag te omarmen. Toch was er tussen hen het zachte zingen van de gordijnen een wolk die aan het raam voorbijtrekt en een vogel op de vensterbank, door beide waargenomen. Onverminderd het geringe dat van dag tot dag voldoende was. Alleen…

ik kies ons elke dag opnieuw zolang het kan want als je niet meer kiezen kunt en houden van dan verlies je dagen van geweest en is niks meer tastbaar jij kiest ons elke dag opnieuw we kiezen elkaar door dagen van geweest voor morgen en daarna en bovenal het meest voor liefde…

Als nevel over een beek vloeit verlies door mijn leven, met alle winden mee, ongrijpbaar, maar wel zichtbaar (maar jij niet, mijn broeder). Als de dag warm wordt, lost het verlies op, zo lijkt het, maar het is altijd aanwezig als waterdamp in permanente vrije val – regen is nooit ver weg, maakt dat de dag afkoelt, wordt verklamd tot…

Jij en ik, dat is twee Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen Om ruzie, men komt er niet uit. Wij zitten perplex in elkaar. Wij maken hetzelfde misbaar. Jij en ik dat is een. Jij bent schatrijk geboren En kocht mij met gemak. Dat zet ik je betaald Op deze rekening. Ik ben geen slapend geld Vandaag, ik handel in ons. Ik werk mij in het…

stel hem dan niet die ene vraag als je het antwoord toch al weet wel doen? ‘is er wat?’ ‘nee, niets’ elk zinloos ritueel in je relatie is er één teveel…

Verlaten wij het slapeloze bed, waartoe nog langer liggen waken? van woorden is geen droom te maken, die van het loden leven ons ontzet. Sla om het vale afgedragen kleed, bedek het bloot slechts van de voeten; wij gaan en komen zonder groeten, wij gaan naar ‘t bos, dat van geen wanhoop weet. De berken in het bleke nevellicht gelijken…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

Hoe zo’n twist ontstaat weet niemand. Zij weet het niet, Marguerite, En ik ook, ik weet het niet. Plots voel je zijn bestaan en zonder weerstand Word je meegevoerd. Om welke reden Zo’n twist ontstaat, kan niemand weten. Enkel is hij daar, Tussen mij en haar, Als ’n metselaar, Die plots een muur begint te bouwen In een tuin, waar elke kleur…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd teveel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan bijt en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is het…

,,Wanneer de kindren groot zijn, mijn lief, mijn levenslust! Dan komt er, na een tijd van zorg, ook weer een tijd van rust. Mijn haar zal wel wat grijs zijn, Uw voorhoofd niet zo glad; Maar als het hart nog jong is, hoe weinig hindert dat! ,,Vier dochtren en drie zonen! Het wil wat zeggen, wijf! De jongste nog geen twee jaar oud, en de oudste…

Zij voelde zich daar Een vis in het water Zij dook alleen In de foute poel Troebel water. Zijn diepe ogen Een vergeetput Onbereikbaar Werd het licht Dit was haar slot.…

Jij beteugelt jouw verlangen naar andere vrouwen met pruiken en kleren die je me thuis voor het diner uit laat pakken rusteloos in je nopjes om mijn aarzeling om mij het spel dat jij in je hoofd hebt eigen te maken en te ontdekken wie ik nog meer ben dan jouw eerste liefde die ik nog goed ken uit een vorig leven vol verwachtingen…

Misschien een hoop verloren van wat verkregen is. Misschien iets nieuws geboren in bange duisternis. Misschien samen verder al doen we dat alleen. Misschien een goede herder al is het er maar één.…

Samen, dat is mooi: naast elkaar wakker worden – of wakker blijven.…