Zij klampte vreemden aan, vergeefs haar moed
Want niemand leek de wanhoopskreet te horen
Een kind met botbreuken, bruut kaalgeschoren
Pas tien jaar, zwaar gewond en ondervoed…

Nergens wind. Toch hield een man een vrouw
stevig beet, een vrouw een kind. De beentjes
bewogen zelf. Daarboven aan touw een ballon
als een vis. Daarboven de zon, laaiend.…

nauwelijks
hoorbaar
speelden
onze woorden…

De trein dendert voort,
wordt gestreeld door zware damp
uit de fabriekspijp.

Weg is de dag! hoe flauw kan men ontdekken
Hetgeen nog straks ons aanblonk in ‘t gezicht:
Hoe zachtjes volgt de scheemring op het licht:
Zo zien we allengs onze ogen ‘t licht onttrekken.…