inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1859 - 1881

poëzie (nr. 479):

Ommekeer

Door al wat leeft gevoelde ik mij verlaten
En nergens was ik en met niets tevreden;
Elk haatte mij, zo meende ik, zonder reden:
Ik leed en kon de lieve haat niet haten.

'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden;
'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten*
En ijdel 't leven; wie een lach bezaten
der domheid kroost, die ketterleer beleden. -

Toen zag ik u en kon geen mening uiten:
'k Had vreugde, vrede, liefde, weergevonden,
'k zag, waar gij trad een bloem, een roos ontspruiten.

Natuur en mensheid voelde ik mij verbonden;
In u wilde ik 't heelal in de armen sluiten -
Gij, engel! zijt mij tot geluk gezonden.

-----------------------------------------------
*verwaten : aanmatigend trots, met ijdele hoogmoed

Gedichten

Schrijver: Jacques Perk
Inzender: adm, 25 juni 2004


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 2.294

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)