Ochtend
poëzie
De hemel is zo troosteloos grijs,
Het wil niet dagen...
De wind zingt in de bomen een wijs
Van klagen...
Ik hoor de droppelen nedergaan
In ’t neevlig duister, –
Voor ’t open venster blijf ik staan
En luister...
Zo stil is ’t overal om mij heen
Op donkere wegen...
Alleen het troosteloos geween
Van regen...…