Daar rijst me in 't hart...
Daar rijst me in 't hart een droef gedicht,
Terwijl de hemel straalt en lacht:
'Een bloem ontluikt bij stervend licht
En leeft - een enkele lentenacht.
De wind is stil en alles rust;
De bloemen knikken, fluistren zacht
En dromen dat de zon haar kust -
Nog één bloem slechts waakt en wacht.
Zij waakt en wacht totdat de trans
Gekleurd wordt door het morgenrood;
Dan sterft zij met der sterren glans;
De dag breekt aan, de bloem is dood.'
Waartoe in deze tijd een klacht,
Terwijl de dagen zonnig zijn? -
Mijn liefste is als een bloem, die wacht
Op levensvreugde en zonneschijn!
XL Gedichten(1882)
Schrijver: Frederik HemkesInzender: Lena, 23 november 2004
Geplaatst in de categorie: emoties