Het einde
Vroeger toen 'k woonde diep in 't land,
Vrat mij onstilbaar wee;
Zoals een gier de lever, want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En 'k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op de oceaan alleen,
Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen
Niet boren door de kimmen heen,
Voel ik het trekken als een eb
Naar 't verre, vaste, bruine land...
Nu weet ik: nergens vind ik vree,
Op aarde niet, en niet op zee,
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.
-------------------------------------------------
uit: Een eerlijk zeemansgraf I (1936)
Inzender: Redactie, 23 december 2023
Geplaatst in de categorie: spijt