1051 resultaten.
Zovelen zijn gegaan
netgedicht
4.0 met 41 stemmen 1.690 Zovelen zijn gegaan en keerden nimmer,
het slagveld is bezaaid met hartenbloed;
wat maken wij ons druk om kleine dingen
en zoveel wat er toch wel niet toe doet.
Maar wat ten diepste ons echt wil bewegen,
het mens-zijn in zijn rijkste zin en doel,
dat komen wij op 't slagveld zelden tegen,
dat is het minnen, eerbied en gevoel.
Het kleinste…
Groen is nog het gras
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 612 Groen is nog het gras waarop de bladeren vallen,
het groeit ook nog, maar niet meer zo vlug
als toen de zon nog heel veel kracht had en
het o zo dikwijls moest gemaaid.
De bladeren liggen daar, verschrompeld door de
wind die hen plots opjaagt en weer hoog ten hemel
heft, al vallen ze heel kort daarna in het slijk.
Moet ik dan treuren om vergankelijkheid…
Een spinnenweb en rafels goud
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 425 Een spinnenweb en rafels goud,
de winden dansend langs de wegen,
het fluisteren van de avondregen
en staks weer dagen bitterkoud.
Toch wil mijn ziel van vreugde zingen,
ook om de herfst en al die dingen.…
Woorden waarin we woonden
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 401 Woorden waarin we woonden
werden leeg en oud
enkel nog de daden
blijven ons behoud.
Ze zijn meerstemmig
en niet steeds van glas
en nooit komt er een morgen
zoals die gisteren was.
De vogels zullen fluiten
ook al kort de dag
en schuiven wolken voor de zon
en is er wee en ach.
Bedenk dat heel klein bestaan
een druppel is in d'oceaan…
Je bent gegaan naar waar geen mens kan komen...
netgedicht
4.0 met 28 stemmen 2.186 Je bent gegaan naar waar geen mens kan komen
die niet het leven hier achter zich liet.
Wij zien dit land nog enkel maar in dromen
en jou te missen is ons groot verdriet.
Mar wij geloven dat het licht zal stralen
en dat de vrede die jij vindt je dekt;
wij willen graag aan iedereen verhalen
hoe liefde steeds opnieuw weer leven wekt.
Jij bent…
Vriend vreemd en dichtbij
netgedicht
4.0 met 45 stemmen 3.706 Nog steeds ken ik je niet
al ben je mijn vriend
vreemd en dichtbij.
Je ziel is anders dan de mijne
en er toch mee verwant.
Je denken en dromen zijn liever,
geduldiger,
zachter.
Blijf me maar trouw
al verdien ik het niet.…
Late oktoberzon
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 494 Late oktoberzon
die geneest
van 't al te grote ik;
leer me toch relativeren
als ik 's morgens vroeg uit de veren
met mezelf geen raad soms weet...
Leer me licht en schaduw minnen
kijken buiten en diep vanbinnen
leer me lieven en verdragen
en heel dankbaar leven
alle dagen.…
Panta rhei
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 418 Ben ik dat kind,
dat speelse ding
of ben ik heel serieus?
Wat is een boom:
slechts takken nu
of rijk getooid met loof?
Ieder moment is alles weer anders.
Panta rhei.…
Waar wind de bladeren uit zal vlakken...
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 588 De bomen bergen weer hun zomerkleren op -
niet in een kast, maar in de grond
waar men van nu tot weer een voorjaar komt
slechts dood en ondergang, ontbinding vindt.
Laat los, laat los, zo zingen alle bossen,
behalve waar de dennenbomen staan -
de beuken die als heersers langs de paden
nog fier rechtop ademen, ook zij worden kaal.
Horen wij…
Draag mij in tederheid
netgedicht
4.0 met 29 stemmen 737 Draag mij in tederheid,
adem mij open,
bevrijd mij.
Stuw mij voort,
leer mij los te laten,
voer mij naar binnen.
Zend mij,
raak mij,
ontvlam mij.
Ontwapen mij,
til mij op,
leid me verder.
Heilige,
Geest,
Liefde.…
Wat zou ik graag
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 766 Wat zou ik graag wat mooie woorden vinden
om jou te groeten die ik niet echt ken;
wat zou ik graag je hart aan 't mijne binden
maar zonder je te maken wie ik ben;
maar ach, de woorden moeten telkens wijken
en andere talen spreek ik niet;
hoe kan ik wat zo stil leeft laten blijken
als ik toch weet dat enkel liefde ziet.
Maar nu de herfst…
Dit herfstig landschap
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 418 Dit herfstig landschap en de wijde voren
die achterover vallen onder 't blinken van de ploeg,
ze maken heimwee wakker naar de dagen
dat ik je voor het eerst ontmoeten mocht.
Ze doen me denken aan wat diep verborgen
in krochten van de ziel het daglicht schuwt,
maar dat in dromen onverwacht me komt bespringen
en dat me huiveren doet, al is 't…
Een voet afgezet
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 456 Een voet afgezet, ja verloren,
en elders een kindje geboren...
zo is er licht en duisternis,
zo is er vreugde en pijn.
En daaglijks gebeuren die dingen,
ze laten je vloeken of zingen,
maar mensen, ze moeten erdoor...
We kunnen heel veel en heel weinig,
we zingen of zijn vaak chagrijnig,
maar leven wel ergens voor.
De herfst met zijn…
Die man, die vrouw....
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 459 Die man, die vrouw die steeds maar vieren geeft,
wat zou ik die eens graag ontmoeten,
en zonder hem of haar heel hoofs te groeten
zou ik dan vragen wat er echt aan scheelt.
Het kan toch niet dat zoveel van die verzen
zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren...
of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren?
Och laat me dan maar…
Een gouden zon
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 796 Al vallen ook de bladeren,
een gouden zon is er toch ook;
zo gaan de mensen vaak
in weemoed verder.
Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde,
al er zoveel leed
en stilte veel te groot soms;
Laat er geen bitterheid
gaan groeien in de harten,
nu de oogst er is,
de aarde
die haar vruchten heeft gegeven,
ten leven.…
Wat is het goed dat Gij
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 467 Wat is het goed dat Gij barmhartig zijt
en dat Gij weet hoe wij het lijden vrezen,
want nu de herfst ons hart weer wil genezen
van al te helder licht en zeeën tijd,
nu schenkt Gij valer tinten in het bos
en stuurt Gij wind die snoeit zonder te breken.
Gij die ook zonder woorden weet te spreken,
maak in ons hart weer nieuwe liefde los,
al…
Kan je het aan?
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 539 Kan je het aan dat sluiers scheuren,
een nieuwe wereld openbreekt?
Kan je de lichtgloed wel verdragen,
het vuur dat hevig brandt en steekt,
of blijf je liever veilig wonen
in 't huis dat 's avonds luiken sluit
en waar je heel vertrouwde dingen
telkens weer vindt?
Durf je nog kijken
met de ogen van het kind
dat alles nieuw ziet en de daagse…
Een vogel zwevend op de luchten
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 586 Vanuit de wagen zag ik
een vogel zwevend
op de luchten
en plots weer wiekend op zijn eigen kracht.
Een beeld van wat het leven
tot hiertoe voor me bracht:
soms krijgen, onverdiend
en onverwacht
en dan weer zelf wat gevend.
Zo leven mogen tussen
de miljarden mensen
die voor en na ons zullen komen,
en even hier zijn, even maar
en toch geroepen…
Dan is er ook nog zoiets als
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 362 Dan is er ook nog
zoiets als
loslaten,
laten gaan,
niets doen,
niet ingrijpen,
dulden,
en dat alles kan
de herfst ons leren.…
Zachtjes wiegen op de wind
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 448 Zachtjes wiegen op de wind,
kijken met de ogen
van een kind;
de herfst weer voelen in de lucht
en weten dat het goed is zo.
Geen grootse dromen dromen
maar mild worden
als de kleuren
die in goud en rood
de bomen sieren.…
Een klein geel blaadje
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 409 Een klein geel blaadje
dwarrelt zachtjes neer.
Er loopt een oude heer
die wel van wanten weet;
Hij lacht om wat zijn leven
tot hiertoe heeft gegeven
aan vreugde en verdriet,
maar ach, hij weet
dat niemand hem haast ziet
en zeker niet wil leren
van iemand in zo'n oude kleren;
Hij vond het blaadje op de straat
en weet hoe 't ook met mensen…
Wat drijft ons toch naar onbekende verten?
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 445 Wat drijft ons toch naar waar we nimmer waren,
waar alles vreemd is en ons hart niet thuis;
wat zit er achter al dat trekken, vragen,
dat vol van onrust zijn en uit ons huis?
Wat zit er achter al dat zoeken, tasten,
dat kopen, vinden, verder gaan?
Wat jaagt ons voort naar telkens andere dingen,
naar talen die we eigenlijk toch niet verstaan…
Nu weer de herfst komt met zijn gouden kleuren
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 889 Ik weet niet veel, ik ben niet dapper of heel sterk
maar nu de herfst komt met zijn gouden kleuren
nu zie ik weer dat lachen kan,
dat onverwachts veel gaat gebeuren,
maar merk ik ook dat harten schreien
om wat niet gezegd werd, niet gezien,
en dat er weemoed hangt tussen de huizen
om zomers die voorbij zijn, kansen weg,
en klanken die niet…
Het hondje met het baasje
hartenkreet
4.0 met 12 stemmen 1.374 Het baasje met de hond op wandel,
of is het andersom
en gaat de hond met 't baasje?
Ik weet het niet, ik weet niet wat ik zie,
maar tel ik nu heel even één, twee drie..
dan lijkt me toch dat 't hondje is het baasje
en dat het baasje is....het klaasje!…
Chrysanten
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 381 Bloemen van verlangen
naar schoonheid en naar licht,
de zomer is allengs gezwicht
maar in de ziel blijft 't glanzen hangen.
Ik weet ze geel en rood en wit
en zoveel andere kleuren;
ze kunnen naar het sterven geuren
maar er is méér dan dit:
er is het beeld van levenskracht,
van hoop en van vertrouwen;
durf naar chrysanten schouwen
en vrees…
Wat late middagzon
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 330 Wat late middagzon
en heel veel mensen juichen;
wat doet het toch met ons
wanneer het licht verschijnt
en vonken van de daken spatten?
Is soms ons hart de bondgenoot
van 't licht dat vaak verborgen
in alle wezens schuilt
en wacht om uit te breken?
Is 't licht een afglans van 't geheim,
van ieder levensteken?
O kon ik maar met liefde rood…
Hortensia's (opnieuw)
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 402 Hortensia's, in kleur gevangen
waar goud en rood uit 't zomerlicht
vol weemoed rond de stengels hangen -
we zijn tot zacht verstaan verplicht.
De warmte is nu soms verdwenen -
de avond lengt, de luiken dicht,
de zon die vrolijk heeft geschenen
is voor een najaarslied gezwicht,
maar is de kleur vervloeid tot vrede,
ze blijft een winter lang…
Het moeten gaan
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 1.280 Het moeten gaan
en 't nog niet kunnen...
de weemoed die de woorden wijdt
en sluiers legt over de dromen
omdat de tijd nog niet gekomen,
het afscheid niet genomen,
de leegte niet ten einde toe
doorvoeld is.
Het moeten gaan
en 't nog niet kunnen;
de warme kleuren nog te fel
de dagen vullen met hun gloed,
omdat het hout nog branden moet…
Even een straaltje zon
hartenkreet
4.0 met 13 stemmen 1.008 Even een straaltje zon
doorheen de grijze wolken
en ze vertolken
hoe mooi de herfst ook nog kan zijn;
even een praatje heel gewoon
met buren of met vrienden
en je weet het weer:
de mensen zijn vol goede wil
en alles valt even stil.…
Voor wat me 't diepste raakt
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 501 Voor wat me 't diepste raakt
vind ik geen woorden;
ik kan de rimpels van mijn ziel
niet zien
noch ook haar glanzen óp doen lichten
door een lied;
het stil verdriet
dat me ook nu weer vergezelt
wordt wel getemperd door een lieve najaarszon;
maar hoe de vreugde
ooit begon,
ik heb er 't raden naar
en schilderen kan ik niet,
noch dansen doen…