Alle inzendingen van Adeleyd

Groen is nog het gras waarop de bladeren vallen, het groeit ook nog, maar niet meer zo vlug als toen de zon nog heel veel kracht had en het o zo dikwijls moest gemaaid. De bladeren liggen daar, verschrompeld door de wind die hen plots opjaagt en weer hoog ten hemel heft, al vallen ze heel kort daarna in het slijk. Moet ik dan treuren om vergankelijkheid…

Een spinnenweb en rafels goud, de winden dansend langs de wegen, het fluisteren van de avondregen en staks weer dagen bitterkoud. Toch wil mijn ziel van vreugde zingen, ook om de herfst en al die dingen.…

Woorden waarin we woonden werden leeg en oud enkel nog de daden blijven ons behoud. Ze zijn meerstemmig en niet steeds van glas en nooit komt er een morgen zoals die gisteren was. De vogels zullen fluiten ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach. Bedenk dat heel klein bestaan een druppel is in d'oceaan…

Je bent gegaan naar waar geen mens kan komen die niet het leven hier achter zich liet. Wij zien dit land nog enkel maar in dromen en jou te missen is ons groot verdriet. Mar wij geloven dat het licht zal stralen en dat de vrede die jij vindt je dekt; wij willen graag aan iedereen verhalen hoe liefde steeds opnieuw weer leven wekt. Jij bent…

Nog steeds ken ik je niet al ben je mijn vriend vreemd en dichtbij. Je ziel is anders dan de mijne en er toch mee verwant. Je denken en dromen zijn liever, geduldiger, zachter. Blijf me maar trouw al verdien ik het niet.…

Late oktoberzon die geneest van 't al te grote ik; leer me toch relativeren als ik 's morgens vroeg uit de veren met mezelf geen raad soms weet... Leer me licht en schaduw minnen kijken buiten en diep vanbinnen leer me lieven en verdragen en heel dankbaar leven alle dagen.…

Ben ik dat kind, dat speelse ding of ben ik heel serieus? Wat is een boom: slechts takken nu of rijk getooid met loof? Ieder moment is alles weer anders. Panta rhei.…

De bomen bergen weer hun zomerkleren op - niet in een kast, maar in de grond waar men van nu tot weer een voorjaar komt slechts dood en ondergang, ontbinding vindt. Laat los, laat los, zo zingen alle bossen, behalve waar de dennenbomen staan - de beuken die als heersers langs de paden nog fier rechtop ademen, ook zij worden kaal. Horen wij…

Draag mij in tederheid, adem mij open, bevrijd mij. Stuw mij voort, leer mij los te laten, voer mij naar binnen. Zend mij, raak mij, ontvlam mij. Ontwapen mij, til mij op, leid me verder. Heilige, Geest, Liefde.…

Wat zou ik graag wat mooie woorden vinden om jou te groeten die ik niet echt ken; wat zou ik graag je hart aan 't mijne binden maar zonder je te maken wie ik ben; maar ach, de woorden moeten telkens wijken en andere talen spreek ik niet; hoe kan ik wat zo stil leeft laten blijken als ik toch weet dat enkel liefde ziet. Maar nu de herfst…

Dit herfstig landschap en de wijde voren die achterover vallen onder 't blinken van de ploeg, ze maken heimwee wakker naar de dagen dat ik je voor het eerst ontmoeten mocht. Ze doen me denken aan wat diep verborgen in krochten van de ziel het daglicht schuwt, maar dat in dromen onverwacht me komt bespringen en dat me huiveren doet, al is 't…

Een voet afgezet, ja verloren, en elders een kindje geboren... zo is er licht en duisternis, zo is er vreugde en pijn. En daaglijks gebeuren die dingen, ze laten je vloeken of zingen, maar mensen, ze moeten erdoor... We kunnen heel veel en heel weinig, we zingen of zijn vaak chagrijnig, maar leven wel ergens voor. De herfst met zijn…

Die man, die vrouw die steeds maar vieren geeft, wat zou ik die eens graag ontmoeten, en zonder hem of haar heel hoofs te groeten zou ik dan vragen wat er echt aan scheelt. Het kan toch niet dat zoveel van die verzen zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren... of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren? Och laat me dan maar…

Al vallen ook de bladeren, een gouden zon is er toch ook; zo gaan de mensen vaak in weemoed verder. Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde, al er zoveel leed en stilte veel te groot soms; Laat er geen bitterheid gaan groeien in de harten, nu de oogst er is, de aarde die haar vruchten heeft gegeven, ten leven.…

Wat is het goed dat Gij barmhartig zijt en dat Gij weet hoe wij het lijden vrezen, want nu de herfst ons hart weer wil genezen van al te helder licht en zeeën tijd, nu schenkt Gij valer tinten in het bos en stuurt Gij wind die snoeit zonder te breken. Gij die ook zonder woorden weet te spreken, maak in ons hart weer nieuwe liefde los, al…

Kan je het aan dat sluiers scheuren, een nieuwe wereld openbreekt? Kan je de lichtgloed wel verdragen, het vuur dat hevig brandt en steekt, of blijf je liever veilig wonen in 't huis dat 's avonds luiken sluit en waar je heel vertrouwde dingen telkens weer vindt? Durf je nog kijken met de ogen van het kind dat alles nieuw ziet en de daagse…

Vanuit de wagen zag ik een vogel zwevend op de luchten en plots weer wiekend op zijn eigen kracht. Een beeld van wat het leven tot hiertoe voor me bracht: soms krijgen, onverdiend en onverwacht en dan weer zelf wat gevend. Zo leven mogen tussen de miljarden mensen die voor en na ons zullen komen, en even hier zijn, even maar en toch geroepen…

Dan is er ook nog zoiets als loslaten, laten gaan, niets doen, niet ingrijpen, dulden, en dat alles kan de herfst ons leren.…

Zachtjes wiegen op de wind, kijken met de ogen van een kind; de herfst weer voelen in de lucht en weten dat het goed is zo. Geen grootse dromen dromen maar mild worden als de kleuren die in goud en rood de bomen sieren.…

Een klein geel blaadje dwarrelt zachtjes neer. Er loopt een oude heer die wel van wanten weet; Hij lacht om wat zijn leven tot hiertoe heeft gegeven aan vreugde en verdriet, maar ach, hij weet dat niemand hem haast ziet en zeker niet wil leren van iemand in zo'n oude kleren; Hij vond het blaadje op de straat en weet hoe 't ook met mensen…

Wat drijft ons toch naar waar we nimmer waren, waar alles vreemd is en ons hart niet thuis; wat zit er achter al dat trekken, vragen, dat vol van onrust zijn en uit ons huis? Wat zit er achter al dat zoeken, tasten, dat kopen, vinden, verder gaan? Wat jaagt ons voort naar telkens andere dingen, naar talen die we eigenlijk toch niet verstaan…

Ik weet niet veel, ik ben niet dapper of heel sterk maar nu de herfst komt met zijn gouden kleuren nu zie ik weer dat lachen kan, dat onverwachts veel gaat gebeuren, maar merk ik ook dat harten schreien om wat niet gezegd werd, niet gezien, en dat er weemoed hangt tussen de huizen om zomers die voorbij zijn, kansen weg, en klanken die niet…

Het baasje met de hond op wandel, of is het andersom en gaat de hond met 't baasje? Ik weet het niet, ik weet niet wat ik zie, maar tel ik nu heel even één, twee drie.. dan lijkt me toch dat 't hondje is het baasje en dat het baasje is....het klaasje!…

Bloemen van verlangen naar schoonheid en naar licht, de zomer is allengs gezwicht maar in de ziel blijft 't glanzen hangen. Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees…

Wat late middagzon en heel veel mensen juichen; wat doet het toch met ons wanneer het licht verschijnt en vonken van de daken spatten? Is soms ons hart de bondgenoot van 't licht dat vaak verborgen in alle wezens schuilt en wacht om uit te breken? Is 't licht een afglans van 't geheim, van ieder levensteken? O kon ik maar met liefde rood…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu soms verdwenen - de avond lengt, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter lang…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet…

Even een straaltje zon doorheen de grijze wolken en ze vertolken hoe mooi de herfst ook nog kan zijn; even een praatje heel gewoon met buren of met vrienden en je weet het weer: de mensen zijn vol goede wil en alles valt even stil.…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

Een flodderkat uit Poestastad had vrees'lijk last van dikke dijen: ze wilde nooit - ze was gekooid - op opa's fietsje rijen. Die flodderkat, het was me wat, ze kon alleen maar zwemmen, maar dat bracht mee, jawel, ja, nee, zo vaak versleten remmen. Die flodderkat... ze was soms zat, maar ik vergat het je te zeggen: laat je door…