Alle inzendingen van Adeleyd

Zomaar een stem, een zin vol van woorden, een mens nooit gezien en toch hier en nu, water dat vloeit, kanaal tussen boorden, hoe kan ik herkennen, hoe zie ik u? Ik weet van dit leven dat veel is verborgen, maar wil hoopvol groeten het licht in de morgen.…

Er ging iets van liefde door ons heen van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een er ging iets van liefde door ons heen en alle licht dat gebroken werd en alle vuur dat ontstoken werd van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een liet door de dagen een blijvend spoor werd als het graan in de diepe voor ging als nieuw leven de wereld…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

Een stroom van licht en liefde trekt door de wereld voort, al is er haat en oorlog en armoe ongehoord, we zijn op weg naar Leven, naar meer verbondenheid al is veel nog niet zichtbaar en duurt het nog een tijd... We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens. Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren…

Hoe zou 'k niet dankbaar zijn voor deze winterdag al giert de wind en doet hij de ruiten trillen. Hoe zou 'k niet dankbaar zijn voor alle vriendschap en verbondenheid al zijn er ook conflicten, misverstanden... Hoe zou 'k niet dankbaar zijn al gaat de zon weer onder en is een dag voorbij. Hoe zou 'k niet dankbaar zijn want ééns…

Er komt zomaar een zin van ergens aangewaaid, en dan begint het zwoegen... de taal is zacht en zoet maar dichten vaak gewroet.. niet lopen langs de kroegen maar iets in pijn gezaaid met leven binnenin.…

weer heel even vorst en iedereen glijdt voorbij: de koning en jij…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Een heel nieuw jaar wordt ons gegeven - een klein gedeelte van ons leven dat zorgen kent en ook wel vreugd, dat rouwen doet en ons verheugt. Een heel nieuw jaar komt nu er aan opdat we met ons hart verstaan dat alle mensen evenwaardig en niemand minder, eigen-aardig elkanders broers en zussen zijn en al de rest is schone schijn. Een heel…

Vlakbij zijn de woorden, de gezichten, vlakbij zijn de koude nieuwsberichten, een zwarte vogel in een zwarte droom, de regen die valt in de winterboom en plots vliegt de vogel heen... Vlakbij zijn de stilte en 't verlangen, vlakbij zijn de pijn en gloriezangen, een licht dat ver is en dat wenkt en lacht, een hand die traag streelt en op morgen…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

Om zoveel goede wil en hartverwarmend kijken; om hier en daar wat blauwe lucht en moed die niet wil wijken, een glimlach naar Hierboven. Om 't kind dat speelt en ademhaalt, dat drentelt rond zijn moeder; om 't vallen van de avond nu, een vriend zijn broeders hoeder, een glimlach naar Hierboven. Om 't lied dat klinkt van over zee, een…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo uitgestrooid en weggegeven... De akkers liggen maagdelijk - geen spoor meer van het leven dat eens in al zijn weelde blonk terwijl de zon scheen in de morgen. Ook nu blinkt licht, al is het vaal, gekleurd door 't brandglas van de zorgen. Mijn gang vertraagt, de uren wegen al is mijn hart nog onderweg…

Wie ademt leeft, of toch wel ooit, want veel van wat wij ondernemen is enkel ijdelheid en droom, een staren naar een verte die telkens wijkt en wendt. Een stille ademhaling, een in en uit, een geven, nemen,vrucht'loos zoeken muziek en kleuren, daden, boeken en weten dat er niets het heimwee echt geneest... Wie zei er weer: het leven…

Woorden buitelen als stenen over mekaar en door de ruimte en maken patronen als late luchten in november die kleurrijk kunnen zijn maar ook zo grijs. Woorden buitelen als stenen en zeggen zoveel liefs of zoveel naars; ze openen de zolders van 't verleden, verbloemen wat er eigenlijk gezegd moet worden, maar openen ook helderheid en licht…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo traag... zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

De vele woorden die de kranten vullen, ze zijn soms goed maar vaker van geen tel. Wat haalt het uit, al dat geschrijf en dat gesnater, wat blijft er over voor wie later opnieuw voor onze vragen staan? Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

Nu moet mijn ziel de beelden drinken in 't licht dat overal nog gloeit en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken mijn oog en hart nog hevig boeit. De bomen staan als donk're palen die reiken naar de horizon alsof ze 't laatste licht gaan halen voor 't leven dat niet winnen kon en dat in kleuren dood zal bloeden en in de winter zal…

De zon die toch weer door de wolken breekt alsof ze nooit door 't duister werd gehinderd is beeld van wat mijn hart beleeft en wat het voor jou óver heeft: veel moeite maar ook licht, een geur van late rozen, een kinderlied dat nergens zwicht, een glimlach mooi als gedicht dat zelfs verliefden kan doen blozen.…

Wat zonnelicht over vallende bladeren, een glimp in de straat van een kind dat roept, twee geliefden die luidkeels lachen en zoveel mensen die haastig verderlopen; naar waar? naar ergens? een hartslag die aanhoudt en duurt al vallen de bladeren…

Die zon die rood en warm nog even deze oude aarde wil warmen met een gouden gloed zal straks de regen niet trotseren maar onder gaan en aftocht blazen. Hoe kan dit alles ons verbazen als zoveel nietigheid het wint van licht en vreugde, hoop en zegen? Toch is dit alles ons gegeven en sterft niets echt, verandert maar en wordt het leven nieuw…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu echt verdwenen - de avond lang, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter…

Het is allemaal eenvoudig als de lucht in september die niet goed weet wat ze wil: regen of zon doorlaten en straks alweer het tegendeel. Eigenlijk weten we niet veel maar genoeg om van dit bestaan een glans achter te laten, een klein vermoeden van licht en wat woorden uit een gedicht dat weinigen verstaan maar dat doet glimlachen naar…

De geur van september en gras vers gemaaid, een helder herdenken van mensen en doen: met weemoed vermengd en met wijsjes van toen we nog kinderen waren, en dromen gezaaid. Maar snel valt de avond en 't licht zal vergaan, we voelen de nacht al, de heldere maan, en weten: straks zullen de sterren ook staan, verlichten de lange, eentonige laan…

Zo blauw de lucht en toch zoveel mensen met vragen; wat hebben sommigen een zware last te dragen... maar mensen hollen door en lopen plompverloren alsof ze niet en nooit van levensvragen horen, maar plots die knal, dat oorverdovend zwijgen, en dan staat alles stil, telt nog alleen de liefde ja, alles valt in 't niet, alleen de liefde…

Een glimlach dwars doorheen de grijze wolken die regen zeggen, straks of al heel gauw; Vanmorgen was nochtans de lucht nog blauw en zouden lichte liederen mijn ziel bevolken. Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid…