Alle inzendingen van An Terlouw

Nu loopt men weer te zeuren over de mooie herfstkleuren de boombladeren blijven te lang groen. De zon in de zomer bijna niet gezien laat zich nu van een andere kant voelen en zien in een maand dat zij dat niet zou mogen doen! En zo heeft ons land een gespreksonderwerp over herfstkleuren, de zon en de heerlijke warmte maar zeg nou zelf:…

Reik me je hand dan geef ik de mijne want ik kan het niet alleen Maar pas op, want als je mijn hand neemt en ik trek te hard, sleur ik je wellicht mee, maar, reik me je hand want ik kan het niet alleen!…

Zij wenkte echt elke dag weer, zat dag in dag uit achter ’t raam, ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder, haar armen konden zo hoog niet meer gaan, ze glimlachte in ’t begin, soms een grijns van oor naar oor, tot ook lachen moeizaam ging, maar daar deden we ’t niet voor. Ze wenkte en toen op een dag, bleven de luiken en gordijnen…

Raar eigenlijk, dat een mens pas stilstaat bij datgene wat ie heeft, als ie het kwijt is, want het was zo gewoon. Vreemd eigenlijk, dat je pas tot de ontdekking komt, wat iemand voor je betekent, als ie er niet meer is, want hij was er altijd, gewoon. Triest eigenlijk, dat we pas beseffen wat we aan rijkdom hebben, als die welvaart…

Vol ijver deed zij boter op haar hoofd, en vond het raar, dat de buurman er een ei op kwakte, zomaar!…

Een dagje ouder een week erbij, een maandje extra, krijg je van mij, een kwartaaltje krijg je, een half jaar ook en voor je ’t weet, zegt ze volgend jaar wederom: een dagje ouder, een week erbij. Hoelang we leven, geen mens weet het antwoord, maar één ding weet ze wel, het gaat vreselijk vliegend, haast te snel! Een dagje ouder is…

Ik durf niet meer gewoon te zeggen, alles gaat goed, ik durf niet meer gewoon te vragen, gaat alles naar wens, ik heb het lef niet meer om te informeren, hoe het met de mensen gaat, want: er zijn geen antwoorden meer, die mijn ziel niet raken, er zijn alleen antwoorden die me uit mijn slaap houden, er zijn geen antwoorden…

Dat de herfst zijn entree gemaakt heeft is wel duidelijk, niet alleen blazen veel mensen hun laatste adem uit, het lijkt wel, alsof die adem er tevens voor zorgt dat de blaadjes nog sneller naar beneden vallen dan gewoonlijk.…

Er zullen altijd mensen zijn, die de grond onder je voeten wegmaaien, althans dit proberen! Wat fijn, dat er vrienden zijn, die ervoor zorgen, dat de weg, die belopen moet worden, niet te lang en eenzaam is. Ik hou van hen!…

Een hart onder de riem wil ik je steken, een arm om je schouder wil ik leggen, een schouder wil ik je lenen om te huilen, een zakdoek om je tranen te drogen. Een bemoedigende glimlach wil ik je geven, mijn oren om naar je te luisteren, mijn hart om met je mee te voelen, maar de weg, die voor de je uitgestippeld is, moet je alleen gaan…

Vrouwen borsten en kanker Wie staat er bij stil Borsten vrouwen en kanker Wie denkt eraan Kanker, vrouwen en borsten Wie verwacht dat deze drie de oorlog verklaren? Wie had ooit verwacht, dat Vrouwen, borsten en kanker De wereld op zijn kop zou zetten?…

Soms zit ik een beetje in een dip, soms zit alles een beetje tegen Toch mag ik niet mopperen Soms zit ik een beetje in de knoop, soms met mezelf wat overhoop Toch mag ik niet klagen Soms zie ik het even niet zitten, soms is het leven erg moeilijk Toch mag ik niet simpen Maar soms: wil ik even tegen alle raadgevingen in, alles…

Geluk zit in een hoekje klein weliswaar maar als je oplet, dan zie je dat minimale kleine stukje geluk, tenminste daar!…

Nooit begreep ik, wanneer men vertelde, over die goede oude tijd, nooit snapte ik over mensen, die dood waren, die was men kwijt, nooit begreep ik dat er zoveel verdriet mee gepaard ging, vond al die prietpraat maar een beetje onzin. Nooit begreep ik dat men telkens weer, begon over dat heel oude zeer, nooit snapte ik dat men om…

Ik wilde je zo graag vertellen, dat ik je nodig heb, maar je bent er niet, ik wilde je zo graag eens bellen, maar je telefoon, die doet het niet, ik wilde met je praten, zoals ik dat altijd al deed, gewoon een gezellig praatje, over alles, over niks, zoals we altijd deden. Ik heb je zo vreselijk nodig kan mijn ei niet kwijt, ik wil…

Ik wilde, dat ik de wereld door jouw ogen zag, wat zou ik zien? Ik wilde dat ik meteen met jou, op bed lag, zou ‘k dan slapen misschien? Ik wilde dat de wereld stil stond, echt heel even maar, of schuilt nou juist daarin het gevaar, van alles teveel te willen? Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me…

Ik zag een lichtje in de verte en dacht daar moet ik heen Alsof dat ene lichtje alleen voor mij maar volop scheen Ik was verdwaald, verloren de weg was eindeloos Ik was alleen met mezelf, alleen en zo vreselijk hopeloos Maar was ik wel alleen? Ik zette stappen in de richting van het lichtje, wist daar moet ik heen Voet voor voet over een kronkelig…

De dag van morgen, moet nog komen, de dag van vandaag is ruim over de helft de dag van gisteren ligt in het verleden, nu alleen maar hopen, dat we onze ogen morgen open hebben, om die dag volop te beleven!…

De trein loopt over de rails, die het land ontsiert de rails met elektriciteitsdraden die in de lucht hangen, kruisen en doorkruisen ons land en vele landen met ons mee. De rails is (lijkt het) oneindig de rails stopt nergens, net als het treinkaartje van het leven, eenmaal door een conducteur van onbestemd beroep ons gegeven. Is ie eenmaal…

Wil je me helpen, als ik het niet meer weet Wil je naast me staan, als ik niet meer kan Wil je naast me lopen, als ik wankel Wil je mijn hand vasthouden? Wil je me koesteren wil je me dragen Wil je me verwennen tot in lengte der dagen Wil je me volgen tot ik de hoek omga Wil je me nalopen, ook ver daarna? Wil je van me houden, zoals ik van…

Een op de vijf vrouwen, is aan de beurt een op de vijf vrouwen, krijgt borstkanker een op de vijf vrouwen, moeten het traject volgen, wat geen mens volgen wil. Een op de vijf vrouwen, is van mijn twee handen al twee vrouwen, maar welke vinger je ook pakt, de grootte van de ziekte is net als zijn verloop, onmetelijk!…

Hufters op straat worden aangepakt, krijgen hogere boetes en worden strenger gestraft! Hufters die schrijven wat in ze opkomt daarmee kwetsen tot in de ziel, is geen boete te hoog voor maar ik zeg: kniel en zeg Sorry! Je schermt niet met een ziekte dat gaat te ver, maar huftergedrag is niet alleen te vinden op straat! Helaas!…

Pas wanneer ik mijn ogen sluit is alles over, is alles uit, voor ik echter zover ben wil ik dat je me herkent als mezelf! Want pas als ik mijn ogen sluit hoor ik niks meer geen geluid zal dan over mijn lippen komen net zomin, als ik je aan kan horen maar tot dan: pas als ik mijn ogen sluit is alles over, is alles uit!…

Zachtjes om me niet te wekken, stond hij op, zette de koffie aan en kwam weer terug in de echtelijke sponde, ik luisterde naar de ochtendgeluiden, luisterde naar het pruttelen van de koffie, deed alsof ik nog sliep. De koffie uitgeprutteld, stond hij op, om me vlak erna te wekken met een geurende bak troost. Een goed begin van…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Soms is het zo moeilijk emoties te uiten dat 't beter is, ogen en oren te sluiten vooraleer je mensen kwetst.…

Wanneer alles vanzelfsprekend is, wanneer men niet meer verrast opkijkt bij een attentie, wanneer men zelfs een bedankje niet meer door de strot krijgt, wanneer vanzelfsprekendheid een bijwoord verworden is, dan mensen, ja dan alleen is het in de gehele maatschappij, zo ontzettend mis.…

Een paar weken vrij, voor alle hard werkende mensen Een paar weken nergens aan denken, alleen aan pret Een paar weken luieren zijn de meest gehoorde wensen Een paar weken, van de baas een lang verlet Een paar weken niet werken, geen heilig moeten Een paar weken geen wekker, geen pakje brood Een paar weken geen gesappel geen tussendoortje Een…

De schijf van vijf telt niet voor de hoorn van Afrika.…

Je hield niet van dode bloemen, en zei altijd, die dode dingen, die moet ik kwijt, als ik dan bij je plekje aankom, zie twee dode bloemen op je graf, dan haal ik ze er gewoon vanaf. Want je hield niet van dode bloemen, net zomin als ik!…