Alle inzendingen van Anton Korteweg

Die, sloot verlaten, in de hemel uit vissen meende te moeten gaan, ving vuur, hing, maanden nog, aan een hoogspanningskabel te waaien, steeds rafeliger en valer. Was eindelijk zo mooi versleten, als was hij nooit reiger geweest. Toen kon ik me weer vergeten. --------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

[Fietsend naar zijn werk, passeert Anton Korteweg elke dag twee tunnels (tussen Leiden en Den Haag). Op de eerste ontmoet hij om 8h20 de woorden: "Astrid, I love you". Om 8h30 passeert hij de tweede tunnel en ziet staan: "Astrid skelethoer. Negative erection". Deze steeds weerkerende dagelijkse realiteit inspireerde hem tot volgend gedicht…

Bij gunstige stroming en voldoende zout ontstonden er schelpenbanken. En nog steeds, op de strandjes bij Warder, tussen Hoorn en Edam, vind je schelpen, kokkels, strandgapers vooral, uit de tijd van de Zuiderzee die pas zijn losgewoeld, opgestuwd, aangespoeld. Er staat me nog heel wat te wachten. ----------------------------- uit:…

Zag bij De Slegte me tweedehands staan, jaren nadat je me weggedaan. Was tweenegentig, inclusief rand- glossen van je meisjeshand. Poëtisch taalgebruik, gedweep, stond in mijn marge, Lodeizen-achtig. Somber vond je me, zwartgallig: angst, avond, sterven onderstreept. Las, vijftien jaren van je vandaan, wat we elkaar hebben aangedaan…

Een weegbree - drie ovale blaadjes - gebroken uit een asfaltscheur Nu je er toch bij stil moet staan, wil je er niets van denken. Of, moest het toch, iets als allicht, de weegbree immers is heel algemeen op asfalt, tussen puin en bij gebouwen. Maar wat je ziet ben je natuurlijk zelf, door je omgeving wreed gefnuikt maar niet vergeefs…

Je kan het vaak doen, of minder. Met eigen lief of dat van een ander, met dat van niemand of met dat van nog niemand. Je kan het zus doen, of zo, of, als je jong bent, eerst zus en dan zo, of omgekeerd. Maar hoed vaak, met wie en hoe dan ook: een stoombootje in de mist erna.…

Echte steden hebben verkeersagenten in werking, nachttreinen, schoenpoetsers, vrouwen in bont. Men rookt er en jogt in de parken. Er zijn ook fonteinen. Kerken zijn open, bedelaars beenloos. Langs lanen met schilferige platanen flaneert men heel mooi. Hotels ruiken naar boenwas; je krijgt er badschuim en shampoo en in je nachtkastje het…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

Reeds werd ik voor de Rotary gevraagd, waar ik het zelf wel naar gemaakt heb, want ik heb het herrlich weit gebracht en ondanks dat nog iets jongensachtigs behouden. Mijn vrouw werd in die jaren nauwelijks wat ouder, eigenlijk kleedt ze zich nog steeds eenvoudig maar met smaak en maakt 's avonds textielschilderijen. Onze kinderen noemen…

Je huis is vol schatten en op stand. Een kamer voor jezelf. Rustige straat. Een tuin. CD. PC. Twee lapjeskatten. Een mooie baan. Kinderen: goed verstand. Aardige vrouw. Zo kun je nog wel doorgaan. Zelfs met je ouders heb je nog een band. Tijdig, omstreeks je vijfendertigste, heb je je valse ideaalstelling herkend. Nu, tien jaar later…

Je gaat er met de bus of tram naar toe en volgt vandaar de richtingbordjes maar. Gebeurt het goed, kom je er met een kerst- gevoel of zoiets moois getroost vandaan. Het is heel erg naar maar ook weer niet zo erg. Bedenk bij onweerstaanbaar opkomend verdriet: Die hebben ze - mij hebben ze nog niet. -------------------------------------…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen,…

Niet boos worden, schreeuwen, hard weghollen nu, en niet als een gek om je heen slaan. Wie zegt dat er iets moet duren? In de herfst vang je minder licht dan 's zomers, en 's winters nog minder. Waarom tekeer gaan? Nee, met bescheiden animo en, is die niet meer beschikbaar, versleten bewegingen. Besta ik straks niet meer, kan ik alsnog…

Als niemand de Adonis in je doodt, dood die dan zelf. Zo oud als jij en nog steeds ideale schoonzoon - geen gezicht. Stap uit in Vijftig, stap daar uit zoals je dat in, zeg maar, Zutphen doet, en ga dan naar behoren ouder worden en oud, met bril, buik, haar uit oor en neus, elk jaar wat meer, en kom daar rond voor uit. Maai het gazon en…

Iedere ochtend gaat hij trouw naar school, door weer en wind, van kilometers ver - moe heeft z'n brood gesmeerd, hem uitgezwaaid -. Hij zet z'n fiets weg, en haast zich gedwee naar het lokaal. Gaat zitten. Dan 't gebed: Dat ze vandaag maar weer kracht-van-omhoog ontvangen mogen en hun werk met ijver volbrengen. Amen. Dan begint de les.…

Den Haag. Ik voel me er zo ver van huis, dat ik me wel een brief zou willen schrijven. Hoe gaat het met me, daar? Eerlijk gezegd niet goed. Het blijft voor mij een soort van België - snel wil je er weer uit op weg naar waar het echt gebeuren moet. Tussen de spoordijken volkstuintjes in de regen. Uit het asiel waait altijd akelig geblaf…

Ik vond, ik had nu de lucht door gaten er in te springen meer dan genoeg beschadigd, het eigen hoofd al van veel te veel haren beroofd. Borstpijn had ik van 't bekloppen. Ik ontzei me dus grotere gevoelens, Ze mochten wel binnen nog, maar daar zou ik ze drastisch aftoppen, als was ik een ambtenaar. En ik was niet meer blij, maar verheugde…

Ik zou willen dat ik Moenen was, kon ik eens flink in zonde met haar leven. Maar ik ben Puber-met-de-streepjes-das al stroop ik ook mijn mouwen ervoor op Zij is twee meter. Ik bij lange niet. Maar als ik heel erg op mijn tenen sta, past tussen half geheven arm en rechtertiet mijn puistenkop. In zelfgemaakte omhelzing grijns ik, even stompzinnig…

Wachtend voor 't stoplicht, in 't halfdonker nog, op het Bevrijdingsplein, half acht, zag ik, een vrachtwagen van Domomelk langsdenderen met op de frisse flanken het bericht dat, ingang heden, eindelijk het verschil tussen houdbaar en lekker is verdwenen. Ik ben niet jong meer, maar toen na een poosje het dan toch tot me doorgedrongen was…

Als hij groot is, koop ik een auto Kan hij die 's zaterdags wassen. En een gazon. Dat moet hij dan maaien. Oude vrouwtjes jaag ik de straat op. Kan hij die helpen oversteken. Knaapjes het wakke ijs. Die moet hij redden met levensgevaar. Eenmaal toch moet ik het meemaken dat ik goedkeurend hem op de schouder kan kloppen. diep in de ogen…

Ik moest de Hema in. Voor vruchtentaart. Goed en goedkoop. Want junior verjaart. Als je nou kijkt wat daar los loopt aan vrouw dan wil je wel naar huis. Naar die van jou. ------------------------------------------------------ uit 'Voor de goede orde' van Anton Korteweg…

Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

Dat ik van je hou, dat wil ik dan ook wel eens schrijven, nu je dat zo vraagt. Want ik hou van je en niet eens zo zelden, gezien de vierduizend dagen en nachten. Dat het lijkt of je nauwelijks ouder geworden bent, dat je soms nog ver weg kijkt als was je verliefd, dat je handen nog mooi zijn, verder zou ik toch niet willen gaan. Dat ik…

Of het al niet erg genoeg is, heb je mensen, om de paar jaar kraaien ze om het hardst: ik ben aan een nieuwe uitdaging toe. Alsof, als ze daarop ingingen, het beste in hen waar we al zo lang op zaten te wachten vanzelf naar boven kwam dan. En alsof, was dat al het geval, dat voor iemand anders dan voor henzelf ook maar van het minste…

Ik ben opeens gebaard; een hand houdt mij bij de enkels, ik hang met het hoofd naar mijn buik, ik ben uit mijn schoot gejaagd. Licht botst tegen mij aan, geluiden vallen op mij. ik schreeuw; ik kan niet terug. Plotseling ben ik te groot, hang ik aan leven bloot. -------------------------------------------------------- uit…

Ik vind, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag niet mint, gaat mokkend ten onder. Sta zo opgewekt mogelijk op dus, poets je tanden, omhels je vrouw, kam je haar, lach tegen de spiegel, ontbijt met thee en een eitje. Je begint vanzelf in de loop van de ochtend een beetje te fluiten. Dat doe je de hele dag door met wisselende…

Als de stalling dicht, de Zeester weg en het strand weer is van wie het is, van de kwallen, compact en groenblauw van de kou, van meeuwen, van jou - prijs, total loss, op natte gympen, dan die wolken, lucht en winden wijst hun baan. Vooral bij diepe mist, als er geen zucht- je te bespeuren valt op 't strand, en van de zee, daar merk…

Ze is zo groot. En, hoewel grijs in middels, Zo mooi in haar groenblauwe jurk nog. We mogen met z'n allen aan haar zitten, nog steeds. Vindt ze niet erg. We mogen er zelfs in, helemaal. Merkt ze niet eens. Ze is zo groot. Haar kou gooit ons terug als een visje. --------------------------- uit: 'Al fluitend', 2001.…

Hij is al weer lang van haar af. Moet ooit dus haar hebben beklommen. Soms zal het gestormd hebben, daar, maar soms was het weergaloos helder. Soms lag het daar heerlijk, dat moet wel. Soms ook wel niet. Nu is hij dan dus van haar af. Gedaald eerst, gerold, toen gevallen. Het dal in. Niet eens geprobeerd zich vast te grijpen aan takken…