Verder.
Een ruis in het gewone.
Geen adem in open lucht.
Lopen maar toch stil staan.
Voor realiteit op de vlucht.
Wel willen, maar niet kunnen.
Wie ontwaakt ons? Welke redder?
Stilte… Besef… en dan Verder.…
langzaam open ik mijn ogen,
en kijk naar haar.
soms komt ze sprankelend voorbij gevlogen,
soms is ze triest en zwaar.
langzaam open ik mijn ogen en lach,
ja, lach naar haar, mijn nieuwe dag.
want valt ze tegen dan denk ik maar,
er zitten er toch 365 in een jaar.…