im astri da dovia
netgedicht
zij draagt een jurk van knopen
over een poederwitte huid
(zij voelt mijn aanwezigheid
mijn adem als een zachte bries
over haar blote schouders
sluit zij de ramen)
haar kont duw ik in het venster
als de nacht zich bedwelmt
haar lichaamsgeur
lavendel en ik ontknoop
in een regenend geklater
haar enig gedragen knopenjurk
mijn armen klemmen…