Alle inzendingen van Dick

In tranen verzonken Oneindig verdriet Zat ze daar, tranen blonken In haar ogen, het pleit beklonken Ze barstte bijna en hij verliet Haar alles, haar dromen Uiteengespat in vale wanhoop In ijdele illusie bekroop Haar het gevoel, dat het nog goed zou komen Kwetsbaar en aangedaan fragiel Een hoofdstuk afgesloten Verlaten en verstoten…

Hoe kort wij elkaar kennen het voelt als levenslang bloed wil ons verwennen in sterke dadendrang buiten elke bedding stromen wij samen over wij zijn elkanders redding in de triomf van tover wij komen tot bedaren in stormen van de pijn wij weten wie we waren en vrezen wie we zijn.…

Je vliegt uit in cyberspace en leidt een second life je ontvangt niet wat ik geef en vraagt waarom ik blijf je bent virtueel verdwaald in de begeerte van de bytes je hebt me van het scherm gehaald in ruil voor vreemde sites mijn hart staat stil als ik bedenk hoe zwaar je bent verslaafd mijn zielenheil zoekt naar een Yank die…

Vervilte hamers liggen stil in verroeste slotakkoorden dood samenspel in de paskwil waartoe aanslagen behoorden op alle zenders die ik zap dwars door klankbord van gekeuvel zoek ik de stok onder de klep van mijn dichtgeklapte vleugel spreek tot mij in alle tonen van onze pure partituur waar je zingt daar zal ik wonen en spelen tot het…

Op een eiland zonder treinen volg ik het spoor van zon en zee de bielzen in mijn hoofd verdwijnen maar de machinist rijdt mee met kokkels, zaagjes, slakkenhuizen en alle schelpen die ik vind probeer ik jouw dood weg te sluizen maar ze voelen als bruin grind als een jutter langs de kustlijn sprokkel ik mijn laatste deel liever een zoutpilaar…

Het geesteskind uit ons geboren is van uitzonderlijke bloede in onze doofheid kan het horen hoe God een stille dood verhoedde het draagt de waarheid van ons leven over een zee van zijrivieren waarin de liefde is verweven met brute kracht van wilde dieren het overstemt kwetsbare klanken in het concert van overleven wij hoeven nooit meer…

De lust in vlees begonnen verjaagt spontaan de droogte van het preutse uur duik in mijn diepste bronnen en klim naar grote hoogte in ons verzengend vuur laat ons lijf pulseren als een driftig dier in ontembare kadans wij zijn elkanders veren op de vleugels van plezier in tomeloze trance.…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

De buitenwereld zie ik niet als een innerlijke veste door al wat daarin tekort schiet haal ik uit mijzelf het beste het is genoeg alleen te zijn in poedelnaakte kwetsbaarheid ik hou de roedel aan de lijn als hondsvod zonder zielenpijn binnen grenzen van het voelen deert mij de buitenwereld niet ga de weg die wij bedoelen en die alleen…

Je hebt mijn zwartste gal gekneed tot een rif van bloedkoraal genezen van de slangenbeet vloeit mijn tegengif royaal elke zee om te verdrinken verdampt in onze beker blijf op twee gedachten hinken verenigd zijn we zeker.…

Moeder heeft mij uitgerekend om uit haar talud te varen levend boegbeeld, ik lijk sprekend, elke dag en alle jaren meer dan op mezelf te lijken kan haar ziel niet overstijgen moeders ogen kunnen kijken in de erkers van mijn eigen dreigt het leven soms met breuken pijnen in barre barensnood fluister ik haar toverspreuken als druppels water…

Je leeft nu in vertraagde beelden geheel ontvlogen aan de tijd waar eens je zachte handen streelden ben ik gevoel voor richting kwijt bij het begaan van alle wegen verdwaal ik op de huid van spijt aan elke zekerheid ontstegen verpoteld binnen zelfverwijt in mistflarden van minnestreken ben ik op jou blind gevaren wil wachten tot mijn ogen…

Als uitschot van de maatschappij ben ik oneindig onrendabel mijn deken is een gehaakt sprei op het bloembed van de fabel als scharrelaar verman ik mij met de fier getrokken sabel ten teken dat ik dikwijls vrij met de stuurloze parabel voor galg en rad dat ik gedij los van elke vaste kabel en in het sprookje dat ik brei is iedereen…

Vanuit onzalige gedachten verprutsen wij de laatste kans in lange rij met de verdachten die handelen in doffe glans onze waanzinnig mooie ogen sluiten als beslagen ruiten getergd gekeerd en zwaar bedrogen naar een binnen zonder buiten in deze vers gedolven groeve reik ik jou de stalen spade begraaf het duister van ons droeve vanuit voorbedachte…

Vat geen kou als je ruggengraat buigt in wind uit alle streken en wacht op de passaat die afscheid neemt van alle tropenjaren in alle opzichten heb je gegeven wat je kon en verwaaien dure plichten noem mij je meeneemprijs.…

Het is heel vaak wondermooi bij de zee. Soms kan je het tot tranen toe ontroeren, omdat je het blijft bewonderen. Je wordt meegenomen in een kleurendans en kracht van talloze kleurenveranderingen. Gevoelens worden geraakt. In een adem kan zowel verdriet als geluk worden losgemaakt. Je wordt meegedreven, heel even weg uit de…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

Tussen keuze uit twee kwaden verliezen wij de verenpracht chemo om ons op te laden voor onze allerlaatste nacht bleekjes in het bed gelegen dat slechts van pijnbestrijding spreekt maakt de afscheidskus verlegen alsof de dood de liefde wreekt bij ons vertrek schrijf ik een kaart aan allen die ons dierbaar zijn in kleuren van de pauwenstaart…

Je woorden zijn gevleugeld en maken alles bij me los wat ik net heb beteugeld wij hebben niet getreuzeld en alle druiven van de tros met passie opgepeuzeld had maar wartaal gekeuveld dan was ik niet met volle blos beschaamd in bed gesneuveld.…

Wie zich in gespierde taal steevast aan het woord vertilt maakt zich ongewenst verbaal en lijkt aangeschoten wild wil mij tot de macht verheffen dat ik woorden wegen kan want diep dichterlijk beseffen doet lichtgewichten in de ban.…

Ons leven is voorbij gegaan in schaduwen van stille hoop wij hebben nooit de kunst verstaan te zwichten voor een kwaad verloop het najagen van groot geluk heeft onze liefdeskans verkleind wij maken meer dan goed is stuk en blijven daarom ongerijmd in het voorportaal van afscheid vinden wij elkander terug gebroken door benepenheid in pijlers…

De kilte verarmde De stilte verwarmde Totdat het vuur bluste En ik in het onbewuste Alles innig omarmde Ik de deken omsloeg Die ik tot dan droeg En het vuur berustend toeliet Weg van de pijn en het verdriet En ontving de troost, waar ik om vroeg…

Hier breekt een rots de golven waarin jij voorgoed verdween mijn evenbeeld eeuwig bedolven onder een hart van steen in vlokken schuim stromen wij samen naar het oneindig strand en de wind schrijft onze namen als onverbrekelijke band laat mij uit je schaduw treden en zie dat ik de zon weerkaats om de allerergste reden op de allerbeste…

Oh schone deerne, krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat…

Wij nemen altoos afscheid van al wat dierbaar is en schikken ons met spijt in het gemeen gemis leven in herinnering aan alles wat ik zag sterven in de hunkering als mens van alledag.…

Wij slaan splinters in de ogen van ons eigen vergezicht en verliezen het vermogen om te zien wat ons verlicht in elkanders nachtvizieren maakt het duister ons kijkdicht elke poging tot plezieren stuit op negatief bericht wij spiegelen de blinde vlek die alleen de ander ziet verstoten naar de zere plek van ons valse levenslied.…

In uw schamel teer gestel wortelt mijn levenswonder met datgeen wat ik vertel kunt u al tijden zonder uw versterven maakt mij klein tot in de laatste uren zo deemoedig vriend te zijn zou eeuwig mogen duren u laat mij het mooiste na in ongeschreven wetten dat ik in u overga kan niemand meer beletten.…

Je kreupelt al een week zonder een kik te geven het leven laat je in de steek ik moet je zeilen reven tussen het hoge gras kijk je naar de reigers het wordt nooit meer wat het was mijn kerk staat in de steigers Je ogen tarten mijn geloof in het goede van de mens er gaapt een catastrofale kloof in jouw allerlaatste wens ik gooi een…

Zo ver buiten alle waarden in burgernummers vastgelegd ver van huizen en van haarden heb ik het laatste woord gezegd volg mij in het spoor der paarden bezing mij als een boerenknecht die in leven niet kan aarden omdat zijn grenzen zijn verlegd wuif mij uit in rieten kragen waar onze liefde is bevrijd ik zal alle lasten dragen van onze…