Alle inzendingen van Emiel Warswater

dichten is een holte tot het zwart op mijn lippen het jaagt de wind tot het waait dood uit de takken slaat de boom die zich leegt van het schuddebuiken en ik ongewis van de gestaltes rijpe pruimen als verweesde kinderen en ik die de vondelingen consumeer alsof het mijn eigen vondsten waren mijn tanden zetten zich in het vlees het spat als bloed…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

Ik ben blij met mijn kip ik kan nu eens deftig de hartkleppen open zetten en me aan het genot van het schelden bezatten ‘Gij rechtgeaard kieken!’ zonder al te veel emotionele schade aan te richten, ’t afkatten tot kunst verheffen ’t is het waard een beetje slaaf te zijn van het uitmesten, denk ik dan de investering verdient zichzelf terug…

stoelen zijn stokstijf mensen soms houterig recht de rug stijf op de stoel soms gaat er een weekmaker door de kamer een glas rode wijn alles een beetje vloeibaarder meestal na afloop is alles weer stokstijf en veel bezinksel in de glazen…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

De maan was vol en zwaar drukkend ik kreeg geen verlichting geen slaap het huis kwam tot leven insomnia de klokken tikten de koffiezet tikte de planken op de bovenverdieping kraakten de boog van de keukenkraan keek me aan wees naar de vloer en nog dieper onder de grond ik hoorde het steunen van de aarde wellend duwend naar boven druppel…

het duurt even de droom met korte pauze loom over de dag lusteloos lover hangend over de lichtstreep van de middagzon…

O werelds leven niets zo wraakroepend de dood mee met de baring…

Met de jaren komt de dood wat dichterbij en kom je wat dichter bij de mensenkant de kant van het hart steeds lichter van de gaten gaten van mensen die uit het tafereel gevallen zijn wat nog rest is het hart van de ander wat dichter plakken, aan de gilet trekken met slechts een paar woorden, voorbij elke oneigenheid want de dood omhels je bar…

De zomerzon heeft lange benen en werpt lange zwarte palen achter de bomen vanaf de omslag aan de pijpen waar ze haar koelte in legt op het groen tapijt heeft de zon overal netjes gevouwen broeken liggen wereldwijd in de zoom van één van haar broeken vermei ik mij wereldvreemd verheugd over dit inzicht in de garderobe van de zon zie ik hoe…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

Uit elke vrouw wordt een man gebaard met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat…

van ’t geduld word ik zienderogen ouder van andere ouders die me staan ouder worden uit aanblik 'krijg ik de gnuivende knipogen ze doet alsof ze mijn zon is draait me een paar miljard lichtjaar om haar vinger ze zet een dansje in draallalaa draallalaa, draal en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen…

Ik heb een leven als een luifel zonder dwarsregels ik zwelg in de zon ik verzuip in een zee van ruimte En al het licht dat me tegemoet komt door het raam in de kamer de stoel waarop ik zit scherp afgelijnd ook van licht gemaakt Ik verdrink in de lege kamer want ik ben zelf van licht maar ook zonder licht scherp afgelijnd vlak voor…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot sissend de aarde de waarheid om de oren gedraaid het zwijgen om de lieve vrede de dikke vette koeientong draaiend om de pot, de afgod al wat leugt is het dier van confabulatie de bout die zichzelf opeet _____ liever de comfortabele leugen dan de…

er zijn momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een…

Achter ons doen we de deur toe en trekken ze de ladder op dood zijn de schedels die knarsen op de vliering onder de pannen achter het luik een knetterende wind van stemmen die gepoft zijn het kaf uitgestrooid stuivend het zand de zee is een zeil dat schuift over het zijn tot petroleum de lijken tot petroleum winbaar en de winst van…

sneeuw bedekt alles de natuur weet het beter de mensheid is één…

vroeger wordt bewaard in schuren alles was toen van hout brood werd op de borst gesneden krullend op de smeuïge tongen klappend in het verleden kon je je nog met zomer aankleden de liefde ontsprong met de natuur bruusk met geweldloos geweld de weerstand breken in spaanders knieën mennend naar het bekken en zo kuste hij haar met de aren…

het leven heeft toch maar een laag betredingstolerantie als je bedenkt dat men als kind in de eerste zuurtegraad de lach van de sociale lach leert onderscheiden men leert ook dat men met het uitlachen gedeeld door het gros van de groep de eigenwaarde en het zelfbeeld weer een beetje op kan krikken zonder verweer tegen het inzicht van het buitenbeentje…

Tegenwoordig liggen de verbindingstekens weerloos open veel wind tussen de passanten gezichten onder een witte ijslaag dat vriest dat kraakt bewegingsloos de tongen kapot taalkundigen die zwaluw worden en hun winterpak aantrekken Het kwijnt en rot traag aan de nerven van de woorden huizen worden vergeten takken tot blad straten tot…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

De brokken vliegen me om de oren op het puntje van de stoel met een mimiek steeds rekbaarder tot in alle uithoeken van de kamer ik moest zo broodnodig een nageslacht uit hoofde van het prakkeseren steeds meer verplicht het vuile bestek me tot bananenprak het talen fijntjes platgeregen tot een abc en het nawijzen zonder enig prakkeseren…

Op de zinsnede van zinloosheid trekken we een ononderbroken lijn rond enig ontbreken van ‘t zijn de eindeloosheid geflessenhalsd met dat beetje eigen leven en dan die triviale kwak de dood op de bodem van de fles elkéén gesmoord in eigen nat het afvragen afgesloten met een kurk…

Ik denk soms ieder lied is schuifelbaar maar beter laat je het poplied liggen en verdiep je in het potentieel van de jazzimprovisatie dat vergroot enig mysterie in ’t leven de spanning gevangen tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…