Alle inzendingen van G.Driesman

Het bestaan draagt, het bestaan doorstaat alles. Elke voetstap, elke handeling, elke keuze elke wandeling. Het pad dat jij gaat. Het bestaan draagt alles. De wanorde en het verdriet, alsook de tijden met zonlicht. De verwelkoming en het afscheid, de distantie en de nabijheid. Kleur geven aan het bestaan verzinken in grijsheid. De afkeer…

Geroepen door het licht; verlichting door liefde. Zo zit ik op het water, een zee als het leven vol kracht en liefde… Kleur het water geel en de zee zal je geven alle kleuren vlinders… Kleur de zee wit en je zal het licht voelen. Kleur je hart rood en je zal leven in Liefde.…

Mijn lijf danst ginds aan de verre horizon, onbereikbaar ver van mij vandaan Uitgestrekt reiken mijn armen kracht huist in diepgeworteld stil verlangen dat mijn liefste wens versterkt Mijn leven roept me ginds aan de horizon onder die grote volle maan Onomwonden stem ik toe Ik roep, ik brul ik kom er aan!…

De wolken zweven weerspiegeld door oceanen ik zweef ertussen ik waad door water geblust door golven rust ik op riffen van zand bewustzijn lost op een geheel met de wolken gesust door de hemel…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

Woest dansende golven, opgezweept door de wind, tegelijk een straaltje zon... die haar goud laat zien. Onstuimig als de wind die sterker is laat het uitwoeden tot de wind zich over de zee wegtrekt. Een storm die sterker is dan jij zo sterk als ook jij wilt zijn het geeft je een duw de goede kant op, regendruppels als tranen, spoelen…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

Moeizaam vertragen de uren In de schaduw doden vergeelde boeken de tijd Diffuus licht schildert nog kleiner voor wie de nachtrust niet kent en op de duistere dagen ervoor waant iedere stilte zich alleen Is het donker zo diep dat schaduwlijnen opgaan in het niets…

Gedachten zijn als bloemen die zonder plant nooit kunnen groeien Zonder taal maken je gedachten geen enkel verhaal Ze hebben geen schijn van kans om te ontstaan zonder die code zijn ze van elk resultaat ontdaan…

Veel woorden in liefde geschreven veel mysteries verweven in het leven ik ben dankbaar en sterk in de stilte van mijn hart huist mijn ware gezicht en vind ik opnieuw mijn eigen kracht...…

De ander zichzelf laten zijn, als die daar voor kiest en jou diezelfde ruimte geeft, zodat er niemand verliest. zie jezelf als die ander met soms een lach, en een traan, jezelf kunnen verdragen daar komt het allereerst op aan. wat was, het nu, wat eens zal zijn voor jou en die ander: geluk maar wellicht ook veel pijn. Bouw verder…

De muziek is zo ontroostbaar melancholiek. Sussen wil ik het, strelen, zacht. Overstromende tederheid wast het landschap schoon. 't Is springtij vannacht, vanwege die maan: Ondoorgrondelijkheid waar ik daar wil gaan. De zee en de rivier, zij stromen in mij. Is haar diepte mijn diepte? Ik voel me onpeilbaar, onbegrijpelijk alleen…

Hoe je denkt, wat je bent, wie je wilt zijn, hoe je wilt zijn, waarnaar je streeft, hoeveel je geeft, waarom je geeft, waar je om geeft, zoals je leeft? Het heeft allemaal zin, er is altijd iets, iets dat telt, iets, iemand waarnaar je zoekt, soms ben je dat zelf, kijk in die grote spiegel, dat verlangen naar een hoger…

Diep verborgen in het schaduwrijk gebied zie je tranen om wat is In het licht zie je het niet Niemand ziet het stil verdriet, het gemis Het verlangen gevangen Kleurrijke bloemenpracht fladderende vlinders dansende libellen kabbelend water wuivend riet statige zwanen In lommerrijk gebied zie je al die tranen niet…

Het stille dal Adem van water, welt vanuit zuid, langs groene oevers, zonder geluid, de wind wendt zich af, hier woont de tijd... hier kwaakt het , als de mensen zwijgen, hier is men zoek, hier heersen de libel de reiger en de snoek, de wereld is hier een wonder, de zon verliefd zich, verleidt het licht in de rivier, en gaat weer…

Hier stempelen wij voetafdrukken in door zout water geschoond zand hoeden wij schelpen in onze hand als waren het schatten concerteren schuimende golven onweerstaanbaar en dominant mooie sonates voor het strand lopen wij betoverd gevangen en aan de verre kim danst verlangen voorbij de uitersten van ons zicht onder flonkerend sterrenlicht…