Alle inzendingen van Hilly Nicolay

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

mistvlagen hangen zij aan zij als treurig geweven netjes over een bomenrij de merel ontwaakt zingt een lofzang die zonneknipoog komt dat voelt hij allang snavelpoetsend ontstaat in ’t verenkleed een sublieme glans trippelblij draait hij in rondjes een aardwormendans elegant en dynamisch start hij zijn vlucht tekent een godswonder…

het beeld spreekt geeft inzicht prest tot overdenken verder te gaan een grote stap niet meer stilstaan er is immers nog de open mond, verbazing ja, de bevlogenheid naar levensechte dromen de schoonheid onderweg symbolen van licht dat zelfs in donkerte tot helderheid kan komen…

zachtjes strijkt een vroege vlinder zich tonend neer kleuren sprankelen een doodse steen tot goud verdrijven het koud warm fluisteren lippen dankwoorden naar omhoog een hand van liefde vangt de druppel die plots vloeit uit het oog * Pasen *…

gelijk de golven van een zomerzee zo blijft jouw liefde in me stromen zoals een schelp het strand bemint leg ik jou in mijn dromen ‘k vraag de zilvermeeuw zich naar mijn koers te keren stuur zuchtjes tederheid naar zijn donzige veren vleugellicht tekent goudstreepjes tegen het hemelsblauw duinroosjes kleuren in het zand een hart…

een groen kikkerbeest kwaakt er koning in mijn tuin bemint de aarde warmt zich op een kei duikt zonder schroom in de waterpartij waterdruppels glanzen als goudbelletjes op zijn rug hij knipoogt ik knipoog terug ik laat hem vrij maar hij besluit te blijven ik zal hem als het even kan in een beeldig sprookje schrijven…

( Julia ) een kindje straalt als lichtjes in de nacht schenkt schoonheid aan de wijze dichter een meisje dat groots gehechtheid, lieflijkheid in veelvoud naar zijn ziel laat stromen zodat hij weer ten volle voelt leeft in zoete dromen * zijn handen rusten op de glans van de klavieren ogen strelen over het doorleefde…

een handje knijpt zachtjes rond mijn vingers zo beeldig is ze glimlachjesschenkend vol van dromen schaduwschimpend lijzig springerig langs de bomen haar voetjes bungelen over de rand van het bankje op het spelende bedachte ritme van dwalende liedjes een klein mensje dat onbevangen geeft deelt van de liefde zoals die…

in de stilte van de morgen dragen gedachten verder een kunstwerk toont zich in beeld en geluid door een dekentje van dauw warmt een zonnestraal het pad spiegelt een wonderlicht over tranen, zorgen heen een nuance dringt zich tussen verborgen klanken het schrijft zich tot een lied laat de geest weer dromen een hart vol vertrouwen…

nachten slecht slapen veelal in het donker staren wakker elk uur waar is het houvast de sterrenschakel mijn aanbeden maan… denken, wandelen liggen, weer opstaan verlangen om heelhuids voor de bui te schuilen van geluk te kunnen huilen……

dan is er zo’n dag waarin gevoelens de stilte treffen het beseffen te zijn gedreven naar een gesloten lijn niet ten volle mens te kunnen zijn hoe energiek ook gevoelens van binnen hoe dan te beginnen klanken blijven verborgen in een onbekend verhaal geschreven in een vreemde taal laat mij slapen als het bloemenkind tot ik…

er zal geen leegte blijven in de stilte zal er hoop te vinden zijn rond het aller-diepst verlangen zal misschien een twijfel hangen schaduwen zullen dansen met het overwonnen licht boomtakken zullen kraken toch, de rustende vogel zingt hij zal niet in verwarring raken maar kent de storm die zwicht voor de zon, die zonder schroom…

*Voor een vriend* bij jou mag ik weifelen, twijfelen jij kent, bent het deelbare in een woord, een gebaar de bladzij uit een boek van vele levensvragen de kromme letters op regels die we samen dragen jij bent een geschenk kleurig als de omslag de band van vele delen gespeld door een lach de titel geponst met een laagje goud…

hoor je het fluisteren, het suizen rond de winddansende bomen weet je hoe heerlijk je daar kunt mijmeren, stiekempjes dromen kan luisteren hoe de vogel er klanken van liefde zingt wanneer de ochtendnevel mysterieus de nog grillige takken omringt zie je hoe de zon een verlokkelijke knipoog illustreert in een bonte lucht het…

wakende herders zien een ster vertrouwen straalt aan het heelal het licht weerkaatst hoop daalt als rust op Gods aarde een engel sprak: “Kom, verzamel al je kracht, ga op reis door de nacht” het schijnsel van moed reist met de zoekende hoeders wordt rijkelijk vergoed ze vinden een kindje van liefde een adem van warmte het kwam in…

in jouw tuin rond de zwijgende bomen die aarde vol rust het zicht op vele bloemenharten een schepping vol ruimte waar de vogels nog zoeken, warmte vinden in de eenvoud de glans op het groen het lover door de zon wordt bespeeld daar kleurt het leven een overeenstemming van vele gedachten is er het voelen het durven hopen…

in het duister van een stille doorwaakte nacht verloor de straffe winter zijn laatste beetje kracht een mens vocht in een aardse zucht triomfeert weer, bloost leven in de morgenlucht een sterke schouder draagt wiekjes fijn besnaard naar een kersenroze bloesemrijke boomgaard het licht tekent zijn glans over het schaduwblad de…

schoorvoetend bezocht ik een tuin vol dichtersdromen onder een paraplu verscholen tussen rozen en platanenbomen ik vond er stemmen als zingende nachtgalen die zonder aarzeling het leven in zinnen wisten te vertalen van droevige hartenkreten tobberige hersenspinsels oprechtheid, vrolijke noten wellicht ook eigen verzinsels handen…

( voor Yaël ) in mijn gevouwen handen leg ik de woorden neer een verlangen voor dit kind zo frêle nog, ontvankelijk teer dat het in Gods toewijding beschut mag groeien dartelend, vrij als de wind toch als een faire bloem mag bloeien Zijn hand telkens mag vinden in het gedruis, de doolhof die richting mag kiezen vol spirit, brengend…

de zee blijft parelenschelpen geven als sieraden aan het strand geliefden blozen als de rozen verstrengelde innigheid loopt hand in hand kringelrondjes drijven rond zilte vissen die krioelend wachten tot het tij zal keren de zon zakt langzaam weg zeilen manoeuvreren, laveren in rood gekleurde sferen tientallen vogelvleugels…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

de wind waait, zwaait fluistert wat in mijn oor tonen smelten samen tot een gerieflijke trilling roezemoezen in koor takken wiegelen als magische silhouetten ongedwongen vier ik het dynamisch jaargetij ga bloemetjes buiten zetten de wind waait, zwaait wat koel en zacht geruis als een streling, heling een element van vertrouwen bij…

de zee, het zand, het strand een hand in een hand schoenen rusten voor even voeten voelen het natuurlijke leven de wind blaast, raast in parelschelpen eb en vloed spelen een spel er is geen verliezer, geen winnaar elementen vinden elkaar rust schrijft het verhaal van de dag in een gloed aan de horizon letters dansen aan een vliegertouw…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

klokken luiden de avond in een ekster tettert een lied schemerschimmige klanken cirkelen als een notenslinger bereiken de leeglopende straten een enkeling doolt daar verlaten net als ik… in diepe gedachten leid ik mezelf naar het plein ik wil mijmeren bij de lichtbron gewoon wat zitten peinzen op de koele steencirkel rond de fonkelfontein…

de geur van een gebakken tulband een schijnsel van waxinelichtjes zilver en rode glimmende versiering die hartverwarmende binding er is een stil moment een diepe wens voor vrede het Goddelijk kindje zo dichtbij de belofte van de hemel naar de aarde in een stal er is het streven de wil van vriendschap toch om elkaar geven dit feest…

de deemster schrijft het verhaal rust legt zich op een vervlogen dag tijd waarin alles voorhanden was maar ook niets het hart zocht naar iets… naar het befaamde lied toewijding van een verenpracht ik hoorde enkel een kraai ze scherpte wat in haar nest: “Blijf jij maar ver van mij vandaan” straks komt de nacht zullen de bomen zwijgen…

een muzemeisje dat de poëzie aanbad het ritmisch rijmen voorjaarsvlinders liet ze dansen door een bloemenveld met zorgvuldigheid koos ze tedere zinnen voor haar liefdesheld floot met de vogels in de ochtendzon een sonnet en elke, ja elke letter uit haar hoofd heeft ze vol passie neergezet het muzemeisje leeft nog voort…

ze trokken weg de vogels toen… in de herfst vliegensvlug waren ze weg voor ik er erg in had kennen ze mijn missen weten ze wel dat ik in de lentenacht naar ze op de uitkijk zal staan… zien ze mijn vreugdetraan wanneer ik hun vleugels hoor de zachte slagen ruisend door het morgenblauw… mijn verlangen zo groot reikt naar het leven…

er komt een vogel en nog een en nog een tezamen op een draadje: ‘wie doet me wat’ rust maar zing maar geen idee van tijd noch van spijt - er komen mensen nog een en nog een dun kan het draadje in mijn wereld soms zijn maar het knapt niet o nee, zeker nog niet… stille tranen drogen ik schik de kiezels vaststaand…