Alle inzendingen van Iniduo

we verdronken water uit een vluchtig slapen verdrongen bewolking uit onverwachte hoek we werkten, tot verder voorbij, tot werkbaar lieten namen achter in beschreven tijd sindsdien aangetekend, zodat onze brieven niet verjaarden in woorden, met handen gemaakt, onbesproken…

zet de wekker buiten mededinging te streven naar wat je niet wil en daarmee niet in serie geschakeld zijn de tijdsduur die je aan regen blootgesteld bent keuzestress door vrijheid van handelen naast liefde en loze ruimte hartzeer als inwendig bosbeheer…

in de gedaante van afwezigheid is het snel gedaan met flessenhalzen, knooppunten avondspits en binnenwater omringd door aardse herinnering doorzichtig maar hard als knikkers past bij elk moment een tijdelijke plaats met de gedachte aan toekomst breekt het glas van de dag liggen wegen open naar terugkeer -is gedaante voorgoed gewist…

er deed zich een voorval voor bijgestaan door een gedachte ergens halverwege de verte en gedurende het kijken het aandachtspunt was een omcirkeling op de kaart weliswaar geen gesneden koek maar toch omvangrijk helder en torenhoog, dit was zonder twijfel te danken aan een geheugen zo elektronisch dat het werkelijkheid leek herhaling…

winterhanden maken zich op voor een onbetast lijf vanwege roerloos omhelzen afgemeten ooghoeken slaapwandelen, groeten in het voorbijgaan, nog gauw even een chocoladereep tegen ingezwachtelde vorst twee kommen soep een emmer die overloopt een studie naar de akoestiek van een toiletpot de laatste druppel voordat kruiend ijs alles…

onbewoond maar op gehoorafstand ligt een eiland in een zee van ruimte in de verte klinkt een echo met de intonatie van een stem er rijst een vraag om karige klankborden te beklemtonen, om grenzen aan gehoor te verbeelden…

vierkant is het gedicht dat nauw luistert in dit bos waarvan de bomen iets abstractachtigs hebben ontdaan van hun hout en kleuren steken zij kort en bondig af tegen een witte wand als voorbeeld van onbesproken gedrag er liggen geen woorden voor het grijpen de wind nam alle letters mee het zwijgen staat nu tussen de regels geschreven…

een ogenblik, te kort voor de verte te wazig voor diepte te weinig om de maag te vullen helder genoeg om te verhullen wat zichtbaar is snel genoeg voor woorden met in beton gegoten uitspraak er brandt een onbekend licht met kleur en stem te ver voor weerklank ogenschijnlijk…

hier regent het plaatselijk in het hele land op de plek die nooit ergens tegelijkertijd kan zijn het hier en nu is de plaatselijkheid van alle tijden, aanwijsbaar als coördinaten op de kaart, als de kortste route probeer te keren, nooit waren we op hetzelfde punt in de ruimte hier is waar het moment is verdwenen terwijl de plek…

het raam verdeelt de jaren in uitzicht en kamer ondertussen speelt alles zich af in de schaduw van de plant haar licht soms op de voorgrond en zelden afwezig blinken sterren nog steeds in hun uithoeken al fluistert men dat de tijd zich verwijdert staat op elk moment een woordenboek klaar om de bladeren in de tuin te achterhalen die lagen…

iemand blijft halverwege steken op de maat van het verleden om met een moment te volstaan groener neigend naar gras dat altijd elders naar zee hunkert zonder bestemming indachtig of anderszins te weten wie nog meer vertrok van de plaats waar wij waren ooit vraagt iemand nog waar de jas bleef nadat het lichaam vertrok…

ik zag laatst ‘Limited Edition’ toiletpapier -hoe beperkt is een herinnering eigenlijk? hoe lang geleden moet het zijn om te vergeten en wiens geheugen zal uiteindelijk nog knarsen? mijn verleden kent een zinspeling op toekomst, of was het nou andersom? dagen gaan niet sneller, dat lijkt maar zo, ze duren nog steeds even lang vroeger…

dieselrook was nog zwart zondagen leken allemaal op vijf uur ‘s middags nooit meer mag ik mee aan haar hand, met de bus naar niemendal…

terug naar celdeling naar kernkracht, rauw vlees olienagels terug naar verstokt gesteente ‘n gezicht zonder masker het kale water het droge hout vuur aap, noot, Mies…

een gehavende maaltijd aan onterechte monden besteed, als altijd tijdelijk met het karakter van volharden werkelijk, vraagt iemand zich af, ditmaal ontstervend tegen de gewoonte in, zonder ook daarmee in routine te vervallen, zoals een stoel ter hoogte van een tafel biedt dit perspectief op een onvolledig samenzijn. Ontwart zich hier een Vitruviaanse…

deelgenoot van een gemeenschap over de tong gaan het trotseren van een burgerservicenummer ooit aangeroepen benoemd en bemind ingeschreven in het register der bekenden ondeelbaar, ingebeiteld doorleefd overwoekerd maar leesbaar naamloos is erger dan dood…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten. De gedachte alleen voldoet, aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…

Het mag geen vrijbrief zijn om maar raak te leven, er een puinhoop van te maken. Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer. Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het…

Waar denk je aan als je in een wereldwijde crisis zit? Uiteraard; wc-papier. Wat is toch die aantrekkingskracht? Die lokroep van een stuk papier waarmee men de bilnaad opschoont. Vanwaar die spontane volksstrooptocht? Is het de angst om de hele dag de broek aan de bips te hebben plakken? Bang dat we met de hand en stromend water in de weer moeten…

Ingetogen tonen vermagerd door de nacht schaduwen van brak licht drijven mee op het ritme van een onmerkbaar gevoel in de wachtkamer van leegte waar de drukte van de ochtend wacht. Een voorbijganger is onwetend immers gehuld in nachtelijk koel ’t gezicht verborgen in een waas van blauw een geboorte gloort als een zoom langs asgrauw. Een…

Over theewater gesproken. Geen vleugellamme vogel ontstijgt de as van verschroeide aarde, gedoogt neerwaartse druk, of wijkt voor bittere rampspoed. In stofpluimen lijkt zich zowaar een gezicht af te tekenen. Het moet in de verbeelding zijn van de verworpenen die hun eigen schaduw opwerpen. Zoals zo vaak tijdens de naborrel van berustende…

Dolend door vergeetachtige waarheden leg ik mij dwaze woorden in de mond. Door in het nachtcircus op te treden dood ik donkere uren tot de morgenstond. Daglicht toont littekens in het blanke hout dat monter tegen elke verdrukking in leeft. Doofheid verbergt signalen van grof en oud, zozeer dat zwijgen de voorkeur heeft. Mijn zwijgen belet…

Ze leek op Katy Perry. Sprekend. -“Het gaat helemaal goed komen met het zonnetje.” “Maar jij moet de hele dag in dit tankstation werken”, dacht ik. “Zou ‘t”, antwoordde ik als een konijn in de koplampen. -“Jazeker, u had niet getankt hè?” “Ze zegt ´u´ tegen mij”, dacht ik nog, kansloos. “Nee hoor, alleen een zak chips.” -“Pinnen?” “Dolgraag…

Droomzon en aarde kruisen onder een geringe hoek. Het kan maar gedaan zijn. De stappen te zetten, in voortvarende onderneming. En te ondergaan het vallende doek. Halt! Stop ho. Waar zijn reddende engelen? Voor hen versaagden die, vooralsnog geen moeite getroosten, zich doch ledig laten welgevallen. De dag zij geprezen nog voor de avond…

in zichzelf gekeerd vloeien dagen ineen, net als nacht en waken water lijkt van weinig gewicht zo in een glas verzameld van vette vingers en lippenstift verweesd echter, gevangen door drukkende angst eenparig af te zinken naar zandige bodems bovendien verwikkeld in onbeschreven toedracht van de vrije val in gapend grauw boezemt vloeibare…

Bladeren van alle getijden, op drift door tijdloos glas van wederhoor of flessenhals, hebben in weerwil van de dag de ogen met wimpers gesloten, anders zouden zij zijn als lankmoedige waarheden, verward in uren die slaan als zogende zweepslagen aan eiken, wijkend voor de wind om te prediken zonder zelfs maar kort te versagen.…

uit de band springt de hoge wolk in het land zingt het gewone volk in het ijs blinkt de zon die aan de hemel staat in de dag klinkt de nacht die komen gaat uit grijs groeit lichtend blauw uit ijs bloeit het licht van de kou in blauw broeit de kleur van de nacht in de nacht vloeit de dag die wacht…

het zout van aarde en zand spoelt naar rusteloze kolken van breekbaar porselein in gedachte helder van nature door vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het…

nu ik mezelf met spiegels verwar blijkt mijn massief windgevoelig en mijn pluim een woordwolk er is geen eenvoudige weg om te kiezen, tussentijds in verstikking boven ademvrees als doorschijn is fijngewreven tot glazen fragmenten lijdend in gevonden voorwerp aan een lichte vorm van verdwaling tussen vogels en fotonen doch onvervreemd…

(een omzetverhogende benadering) of ik nog weet haaks op mededeling van strakke snit waar staan we diametraal, gezien per definitie vanuit een stuk positie met perspectief open huis, verschuiving qua markt netjes aangeveegd, een soort haringlucht verwarring in termen van rozenstruiken communicatie, wondermiddel terzijde…