Alle inzendingen van Iniduo

het regent in gedachten en het water wast tot aan fontanellen temidden van vaak herhalen ademt de echo zijn denkbeelden uit ook na lang vergeten blijft de boomgaard onaangeroerd kaal in de spiegel van ons staal priemt een regenboog van vlees dan schuilt ons raam zich droog dansen we zichtbaar maar ondiep naarmate het stof uit wolken…

ongezouten lippen trotseren geblindeerd speeksel woorden trekken zich terug een mond achterlatend waarmee maar gezegd is alsof we een luchtje scheppen ik ben er nog niet uit waarom of hoe dit kon gebeuren de tijd lijkt zich te herpakken in een ontzield hemellichaam voorgeslacht verbergt zich achter zelfportretten, vanouds ruimschoots…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

een koelkast geopend het licht gevonden de eigen weg gevolgd in zwanendrift verstrikt de oerkracht gezocht kwetsbaar geworden nooit vergeven sommigen wel de veters losgetrokken die weer in de knoop geraken de friet gegeten het zout vergeten geen probleem…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

een moment viel terug in onbeweeglijkheid niet lang daarna een vergeefse poging en de schier onmogelijke taak woorden terug te halen gelijkend op dunbewolkt verstillen ogenschijnlijk doof maar onherroepelijk…

er staat een thuiskomst op de agenda daarna een evaluatie van de dag onder het gewicht van onzinbanen ‘s avonds hoeven we het huis niet te poetsen na zonsondergang is de toegang verboden ramen en deuren gesloten, de slimme thermostaat regelt het klimaat, Tesla aan de steenkoolstroom, carrière aan de competentieplanning, wintersport geboekt…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…

op afstand die ambtshalve is afgelegd volgt nu een bericht om in twee gelijke stukken te delen het hart te volgen voordat het gehavend raakt ergens halverwege naamloze liefde als ontmoeting te laten voortduren bij het breken van de dag…

met nog een uur te gaan vastgelegd in de genen van tijd stokt een adem na alles wat is gezegd over voortgang en bij tussentijdse evaluatie blijft er nog een open veld wachten op bewolking op het volstrekt helder onvoltooide waaronder ons eigen gelijk verder geen nieuws en telt niemand zijn dagen…

op het tijdstip van ontwaken, gespitst op het meest iele wolkenveld dat zachtjes door het donker glijdt bereid een bestaan aan te vechten waaraan hij nauwelijks deel had; wat hij zich herinnerde is gewist op zeeniveau, ondoorwaadbaar, langs de boorden van wat in de volksmond definitief heet - wat ik niet ongedaan kan maken ligt buiten…

nog even en de trein vertrekt in metrische cadans op weg naar een afgebladderde bestemming gedurende de tijd dat we verbijzonderen zonder dat ooit sprake is van ‘halverwege’ al doende gaandeweg te louteren voorsorterend geknipt, geplukt, gemazeld…

daar sta ik dan met mijn hertenharten gebroken regenlicht tegendraadse avonden en gesprekken zonder welgemoed, hamerstukken in de marge; totdat niemand ingreep draaiend in cirkels voorafgaand aan toekomst het is nooit gewoontjes dat dan weer wel…

vraag aan een kleurenblinde het glas, halfvol heelalkleurig blindbreekbaar ondersteboven te omschrijven, te bevragen zonder antwoorden te krijgen of te geven, te aanschouwen harder dan steen er is geen reden tot paniek alle schapen staan op het droge het blauw zie je wel maar is er niet…

Een zomer sterft weg, gedaan met het buitenleven. Een spin wacht geduldig in haar web, het doodskleed is reeds geweven. Zomergasten vluchten, de schaduw van de avond werpt zich gulzig op de late dagen alsof de julimaand nooit bestond. Koudvuur van het aangezicht, bloeddoorlopen, koperkleurig, gehuld in de geur van aarde, met een stem…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

Zij laten de kinderen tot hen komen, houden elkaar de hand boven het hoofd, leven met leugens en gebroken dromen, hebben kwetsbaren van hun jeugd beroofd en weten vervolgens nergens van, wat niemand gelooft. Deze kindervrienden penetreren anaal. De slachtoffers weten zich geen raad, bij weer een melding op het 8 uur journaal. ‘Het is maar…

Geboren onder een illegale zon, op een illegale aarde, in een illegaal land met een illegale taal. Illegale ouders, illegale broers en zussen. Geloven in een illegale God, een illegale toekomst. Een illegaal verleden, een illegaal heden. Illegale dromen. Een illegale reis, een illegaal verblijf. Illegale armoede.…

Er gaan eindeloos dagen voorbij, samengepakt in een bundel van tijd, van op afstand als een amorfe brei en zij lijken allen aaneen gebreid. Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand…

Ik zie uit naar verre oorden maar meer nog naar een gedicht van blaartrekkende eenvoud met zo min mogelijk woorden.…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

Tussen hemel en aarde ligt een horizon van zee. Moeders in gammele armen gevangen, op drift door onbetaalbaar verlangen. Het water van de zee is bitter en zilt, door alle leed en alle tranen verspild. Tussen angst en hoop ligt een wereld van verschil.…

Ik mocht niet meteen naar binnen. Je lag in een ziekenhuiskamer, je was het toch wel? Uitzicht op een plantsoen met een klimrek, de kinderen waren verdwenen. Boven de deur hing een kruis. Je had een opgerolde handdoek onder je kin zodat je mond niet zou openvallen. Ik zag je litteken op je linkerhand, die keer dat de lading vastzat of toch…

De lokroep van de overkant, al is het maar één keer. Wie doet de belofte gestand en blijft wachten op het veer? Iedereen is hier een enkeling en de toekomst komt er nooit. Een gevonden steen uit verveling in het koude water gegooid. Als dijken hoog boven water staan verbreedt de rivier zich tot zee. Schepen komen en gaan maar nemen niemand…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

Het is de dag van lege pleinen en winkels dicht, behalve dan de tuincentra en de meubelboulevard. Mistig geklede kerkgangers gaan ter kerke verplicht en vernemen van het woord en de verlossing aldaar. De middag is er voor het onvermijdelijke familiebezoek. Pa zit gereed en al te wachten en ma is druk met de kids die naar opa en oma moeten gaan…

Noem de passie die eeuwig zal duren, tel de nachten die geen einde beloven. Alles wat nu glinstert wordt flets en dof en de kou zal je van hogere sferen beroven. Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

Het jonge kind speelt in een glooiende weide. Nergens is de toekomst zo ver als juist hier. Een wandeling, gewoon om de tijd te beiden, zonder reden of doel, gewoon voor het plezier. Vanaf de weide kun je naar gindse heuvelen kijken. Daar lopen figuurtjes, ze passen in een kinderhand. De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als…