Alle inzendingen van Iniduo

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

in mijn mondhoek een schaduwheelal daarachter een verborgen oercontinent, de blues van een land waar ik nog nooit ben geweest gezichten die bij stemmen horen en reizen bij een aankomst in gedachte een weg naar een dorp, de stad en haar lichtzee wentelwoorden; zonder dromen geen leven…

onoplettend in mijn ogenblik zat je daar in een schaarsverlichte hoek zo onbesproken en woordgesloten als het nog ongeopende boek met de dunheid van een spiegel zag ik ons aangezicht in het speelse glas onwetend van de loop der nabijheid die voort zou gaan zoals het was…

deze ochtend is voor ontwaken te licht ik blijf volhouden dat je op de rand van het bed zit vandaag sta ik op en valt er regen met af en toe zon er hangt geen geur meer van verbrande schepen de ziel van gevulde koeken en nagelaten brood is voelbaar aan een blinde muur bloeden de wijzers die klokloos het paradijs weten vandaag…

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…

het duurde zolang zoiets duurt langer dan een ogenblik, korter dan een eeuwigheid gevangen tussen binnentijd en buitentijd met een vaste periode tussen aankomst en vertrek zo bevroren als ijs, zo hard als graniet geen speld tussen te krijgen ‘ergens moet je een grens trekken’ daar stonden we dan de telefoon thuis laten liggen de sleutel…

de sluimering die lijkt te ontwaken in een figuurlijke windstilte van bevroren tijd een weten dat verborgen gaat achter zwijgen het verlangen naar een onbetreden landschap vrij van belastend gewicht niets is onbeschreven, alles ongeheeld en vervlochten met geheugenweefsel vroeg in de ochtend, een naderend moment als kind stel je soms…

ik plant mijn boom in geestverwante aarde, op een kalme dag, dicht bij mijn havenhoofd en wieg zodat ik wortel schiet in gedachtenrijke waarneming zichtbaar door verstrooid licht synoniem van wolkenwaarde zonder te weten hoe of wat en dat is nog maar het begin…

die vroege ochtend werd zilvergrijs als geheugen de ladderwagen had te dicht bij het vuur gestaan geschroeid door de hitte, flashover, kansloos de centralist van de Eindhovense brandweer zou te laat alarm hebben geslagen hij benam zich later van het leven een dag na zijn vervroegd pensioen wat rijmt op twaalf en wat op dood wie verstikte…

de ochtend valt vandaag in luchtledig er zijn geen restjes gisteren meer bladeren liggen onbeschreven kale velden wikken en wegen verjaren naar voorjaar, nawinter zonder nevelzweem maar met licht gesluierde horizon geleidelijk van richting zachthoofdig in hoogte zodat we meer lucht krijgen…

dus het lijkt op niets van tevoren op voorschijn, achterkant invoegstrook niet op doordraven hakken in het zand gegoten in beton impulsaankoop, kuddegedrag tang op varken je hebt er werkelijk niet bij stilgestaan niets doordacht er lag niet eens een koekje bij de thee gelukkig is het allemaal verzonnen…

kleine plukjes gedachtegoed in blauw markant omgeven door veraf tussen aankomst en vertrek ergens, boven de zenith als een opwaartse horizon een sneeuwbleek strand door palmenschaduw bemind alles zonder woorden en geen mens te zien…

het onvoltrokkene wacht op uitvoering ruikt naar onaangebroken brood een staande gebeurtenis nog niet achter ons liggend voorlopig beloftevol groener dan onbetreden gras tot nu toe verloopt alles voortvarend de dag, een herhaling van zetten maak van een hart geen moordkuil geen hoofdpijndossier, beweeg zonder spijt achteraf met…

onafwendbaar rusteloos wachtend op het oneindige moedig zoekend naar woorden naar het ongerijmde van tegenstrijd bij aflopende tijd van toekomst tot verlaten van gedaante aangesproken op het verleden waar iedereen tegenwoordig was het water, de meerval, een brug de kat uit de boom, bewolking regen die eigenlijk wel meeviel en van…