974 resultaten.
Verloren vuur
netgedicht
0.0 met 2 stemmen 93 Er gaan eindeloos dagen voorbij,
samengepakt in een bundel van tijd,
van op afstand als een amorfe brei
en zij lijken allen aaneen gebreid.
Krampachtig het gesprek gaande,
geen moment te laten blijken,
alle dagen ten overstaande
voor een obligate pose te wijken.
Verloren is het juiste moment.
Achteloos, voorbij voor je het weet.
Voor iemand…
Blauwe zon
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 90 Ingetogen tonen
vermagerd door de nacht
schaduwen van brak licht
drijven mee op het ritme
van een onmerkbaar gevoel
in de wachtkamer van leegte
waar de drukte van de ochtend wacht.
Een voorbijganger is onwetend
immers gehuld in nachtelijk koel
’t gezicht verborgen
in een waas van blauw
een geboorte gloort
als een zoom langs asgrauw.
Een…
Herfsttij
netgedicht
0.0 met 3 stemmen 166 Een zomer sterft weg,
gedaan met het buitenleven.
Een spin wacht geduldig in haar web,
het doodskleed is reeds geweven.
Zomergasten vluchten,
de schaduw van de avond
werpt zich gulzig op de late dagen
alsof de julimaand nooit bestond.
Koudvuur van het aangezicht,
bloeddoorlopen, koperkleurig,
gehuld in de geur van aarde,
met een stem…
De poortwachter
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 165 Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult,
op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur,
dan treed ik in het schemergebied van de onschuld,
of sta ik aan de poort naar het vagevuur.
En er is ginds niemand die mij begroet,
het is er kaal en door herinneringen verlaten.
De gedachte alleen voldoet,
aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…
Borgtocht
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 106 Het moet een soort pelgrimage worden,
vol boetedoening en bezinning.
Een inkeer naar vaste grond,
op voeten gedragen naar zelfoverwinning.
De schaduw biedt de luwte van beslotenheid,
gelijk een vlucht naar veilig gebied.
Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa
in het verschiet.…
Vlaktespiegeling
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 94 Langs het snijvlak van naamloos land
en een onbegrensde zee,
loop ik over korrelig zand
met het ritme van de golven mee.
Waterrijke ruigte, weelderig behept,
tijdloos doch tijdig van aard.
Mijn weemoed, zoals de zee die schept
is hier een terloopse gedachte waard.
Eeuwig gedurig lijkt de bekoring
van verleden en vooruitgeschoven tijd.…
Bericht aan de reizigers
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Slakken trekken sporen door het land,
schuilen in koepels van staal,
bijeengedreven door onzichtbare hand.
Te laat zijn ze, allemaal.
Blindgangers die zich afwenden
van elkaars aanwezigheid,
zij die elkaar niet kenden,
doden zwijgend de tijd.
Vanaf hier scheiden elkanders wegen,
eindelijk verlost van stremming.
Zij hebben nu lang genoeg…
Scriptorium
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 93 Naam, geschreven met louter letters
Zo kaal en droog
Waarin een naam zich openbaart
Naam, galmend in een gewelf
Meegenomen op de golven
Van de tijd die nooit verjaart
Naam, geschreven in het leven
Vol van vuur
Een naam zoals die na de dood nog rondwaart…
Scheiding der geesten
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 100 In een ogenblik, dat wil zeggen
na het sluiten van de oogleden,
realiseer ik mij de gevolgen
van kortzichtigheid.
In het licht van het korte bestaan,
op de splitsing van wegen,
zo tegen het late uur,
moet ik kiezen waarheen te gaan.
Ik wil niet vertrouwen op de tast,
niet in getallen verloren gaan,
me niet binden zonder uitweg.
Tot mijn…
Tussentijds verslag
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 134 Een vlakke vlucht
in kleurloze tonen.
Het is gebakken lucht,
er valt niets te belonen.
Tekens aan de wand
als voorbode van
een broos bestand
tussen een man
en een vrouw
die louter zwijgen.
Geen spijt of berouw,
wel stilte aaneenrijgen.
Een vruchteloos gebaar,
door niemand gedragen.
Allen staan daar maar
en idealen vervagen.
De vroege…
Maaltijd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 66 Alles wat in starre kluizen
wordt opgeborgen
eist ruimte op, steeds weer.
Geen kans om iets weg te sluizen,
wat er in zit,
verdwijnt nooit meer.
Ongepast, zoals de hele santenkraam
de dagelijkse gang verstoort.
Zoiets als een naam
die niet bij een gezicht hoort.
Elke trilling van het blad
eist aandacht op.
Ik heb het wel gehad,
ik overweeg…
Nefast
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 73 Over theewater gesproken.
Geen vleugellamme vogel
ontstijgt de as van verschroeide aarde,
gedoogt neerwaartse druk,
of wijkt voor bittere rampspoed.
In stofpluimen lijkt zich zowaar
een gezicht af te tekenen.
Het moet in de verbeelding zijn
van de verworpenen die
hun eigen schaduw opwerpen.
Zoals zo vaak tijdens
de naborrel van berustende…
Datumgrens
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 163 Voetstappen, een versnelde gang.
Vluchtend voor een bliksemschicht.
Je hart klopt bang
om wat in het verschiet ligt.
Steen, glas, scherven,
verwaaid papier op straat.
Sporen van wreed besterven,
van een huis dat niet meer bestaat.
Een gapend zwart gat,
een schaduw, het licht zelf zie je niet.
Gewond is de stad
die je achter je liet.…
Zelfprojectie
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 107 Achter gesloten deuren, daar
voeren rivieren zonder oevers
woorden van leegte mee.
Uiteindelijk vloeit elk woord naar
een volle, woordenloze zee.
Zinnen treden bij woorden in
om te worden tot
woorden zonder zin
en zin zonder geest of god.
Het zoet van de regen
valt in druppels gestadig
zodat het de zee is tot zegen
en het zout ongenadig…
Uit de duim
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 244 Er is een waarheid die staat
langs de kieren van sluitende
muren met formules die bezweren
de fictie op maat
zonder dat duizenden
zich wanhopig keren
met dampend lokkend aas
als lamme lammeren zo tam
en toch de werkelijkheid de baas
vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…
Het laatste Uur
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 283 Tussen licht en duister
loopt een schemergrens.
Hoorbaar, in zacht gefluister
van ieder mens.
Jij goed, jij slecht,
drager van schuld.
Jij fout, jij recht,
in onschuld gehuld.
Bevroren prikkeldraad,
ommuurde waarheid.
De laatste dageraad
die licht en donker scheidt.
Op de dag der wrake
is angst een voorteken.
En wie is zonder verzaken,…
De waterproef
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 113 Ik hou van water,
helder als glas
alsof het een gift
in de woestijn was.
Van de zoute zee
in woeste drift.
Oneindig water
voert de ogen mee,
vroeger of later
naar verdekte oorden
achter de horizon
in verzwegen woorden,
land van Babylon.
Van verneveld water
dat als mist rondwaart
en in de lucht rust vindt,
of gewoon het water van de vaart…
In veilige haven
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 144 Dan maar een niemendal,
vlak en simpel voorspeld.
Zonder kuil of val,
niet boven het maaiveld.
Geen lange zinnen,
dat leidt maar af.
Niet denken, beginnen.
En rijmen voor straf.
Van een dichtershand,
luchtig en licht.
Het vlakke land
biedt toch geen vergezicht.…
Waar is de maan?
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 122 Eb en vloed met blauwe inkt geschreven.
De op- en neergang van een naastverwant,
van een duisternis die licht kan geven,
geregeld in strakke orde van hogerhand.
Zij laat zich een aards leven aanleunen,
in een dans van aantrekken en afstoten.
Het is meer noodgedwongen elkaar steunen,
een verhaal van de kleine en de grote.
Als het dooit is…
Een blik door neus- en sleutelgaten
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 88 In huidporiën
van gladgestreken plooien.
De laatste stuiptrekking
van levenden en dooien.
Ga bloot met de billen,
niets om naar te gissen.
Dichterbij dan bovenop
de klysma- en bevallingsverhalen,
geen kans iets te missen,
niet te ontlopen voor wie zou willen.
Nieuwsgierigheid op drift,
een wijdbeense kijk op de samenleving,
alles op publiek…
Dag van achttien doden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 148 Bij een dag is het niet gebleven
maar die ene dag beklijft.
En meer dan achttien lieten het leven.
Wat echter blijft,
is de kracht om tegen tirannie
te vechten.
De moed om met opgeheven hoofd
de rug te rechten.…
Water en koekjes
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 163 De zee schijnt te bollen
onder het gewicht van de aarde.
Een kromming van de waarneming,
voor wie maar lang genoeg staarde.
Land wordt heet onder de voeten,
als zelfs de zon een bezoeking is.
Maar alleen voor verworpenen
buiten begrip van enige kommernis.…
Nalatenschap
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 138 Met de mond beleden
woorden verwaaien
tot gemakkelijk praten.
Met voeten getreden
en in zompige modder
sporen achtergelaten.
Iemand is de weg kwijt
door de zelfgestrooide
stenen op te rapen.
De tredmolen van tijd
laat almaar draaiend
het geweten inslapen.…
ASOT 550
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 108 in trance verheven
de handen ten hemel gericht
een nieuwe religie…
ketelsteen
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 73 er stond vandaag geen maat op de ochtend
nauwelijks aangevangen
en bij daglicht onthuld
het moest ervan komen
de juiste steen, uit duizenden
op het aanwezige pad
we hoeven dit niet
ter instemming voor te leggen
dit aanroepen van onbeschreven ketelhuid
alvorens aan ruwe tegenwoordigheid
nog eenmaal te spiegelen…
Kort door de bocht
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 103 Rusteloos voortbewogen water
kent geen moment geduld.
De ware beweegredenen
blijven in nevelen gehuld.
In de bocht van de rivier,
in de luwte van de stroom,
komen golven tot rust,
beweegt het water sloom.
Hoe kalm zij hier ook is,
de rivier is te breed voor mij.
De drang naar zee onstuitbaar
en water trekt aan het oog voorbij.…
Schaduw van de schemer
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 86 Er gaat geen dag voorbij,
nou vooruit,
geen week zonder springvloed
aan onvoltooide tijd.
Het is niet nodig om een standpunt
in te nemen.
Het volstaat ergens lukraak
te beginnen.
Noem het maar de schaduw van de schemer,
die valt over de schouder,
of het licht van de zon
dat in mildheid smoort.
Het is zinloos het laatste licht
te vangen.…
Een storm van stilte
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 160 Dagen gaan in slagorde voorbij.
Ik heb ze niet geteld,
ze lijken allemaal eender voor mij.
Ik staar naar het kopje dat ik in m’n hand houd.
Niet om eruit te drinken,
de koffie is al koud.
Er staan rozen bij het portret.
Niet werkelijk,
ik heb ze er in gedachten neergezet.
Er gaat een rilling over mijn huid.
Niet van de kou,
het voelt van…
Zwaargewicht
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 80 Ik sta met beide benen
op de grond.
Geworteld in aardse aarde.
Wolken boven mij verluchtigen
in grenzeloos voortgaan.
Ik zoek een zwaartekracht, krachtig genoeg
om een luchtkasteel
aan de koude grond te binden.…
De milde vrijheid
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 149 Is er een vrijheid zonder vloed
die dunne lijnen op het strand
overspoelt en kastelen van zand
vormeloos verliezen doet.
Als een vrijheid
zonder scherpe randen,
zonder exodus,
zonder muren,
zonder ijle lucht,
of zwaar gemoed.
Is er een vrijheid zonder herrie,
in stilte,
in kalmte,
in rust,
in vrede,
in de koestering van lommerrijke schaduw…