Alle inzendingen van Iniduo

In ‘t volle middaguur werpt een verwaaide boom schaduw en licht op mijn muur. Schouwspel van een almachtige zon, speels licht in een dwarrelend mozaïek, zo dichtbij en toch uit oneindig verre bron.…

De lokroep van de overkant, al is het maar één keer. Wie doet de belofte gestand en blijft wachten op het veer? Iedereen is hier een enkeling en de toekomst komt er nooit. Een gevonden steen uit verveling in het koude water gegooid. Als dijken hoog boven water staan verbreedt de rivier zich tot zee. Schepen komen en gaan maar nemen niemand…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Zij laten de kinderen tot hen komen, houden elkaar de hand boven het hoofd, leven met leugens en gebroken dromen, hebben kwetsbaren van hun jeugd beroofd en weten vervolgens nergens van, wat niemand gelooft. Deze kindervrienden penetreren anaal. De slachtoffers weten zich geen raad, bij weer een melding op het 8 uur journaal. ‘Het is maar…

Het is de dag van lege pleinen en winkels dicht, behalve dan de tuincentra en de meubelboulevard. Mistig geklede kerkgangers gaan ter kerke verplicht en vernemen van het woord en de verlossing aldaar. De middag is er voor het onvermijdelijke familiebezoek. Pa zit gereed en al te wachten en ma is druk met de kids die naar opa en oma moeten gaan…

Een schreeuw loopt dood in misplaatste gedachten, geen honger kan deze maaltijd verorberen binnen tijdige kaders en voorbij voortijdig ingrijpen. In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende…

Hoor het ruisen van de branding langs akkers door espen omlijnd. Ruik de mildheid van vroege tinten bitterzoet, heel verfijnd. Hoge kruinen ratelen en ritselen als speelgoed van het kind. Zij laten van zich horen, al bij het minste zuchtje wind. Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw…

Gespannen lichtbogen spiegelen een glimmende lach. Geblindeerde gedachten werpen zich op klinkende leegte. Zwijg de stilte dood, dood de tijd, verbuig de ruimte. Bedenk in ondenkbare termen. Overwin de toorn van het lam, haal het verleden in, herleef vervlogen beleving. Sneller dan het licht. Leegte vult zich met licht gebogen spanning…

Oudhollandsche waarden, schemerlampen, bloemetjesbehang, ganzenborden, negermuziek, poffertjes, verre reizen naar Egmond aan Zee, Stalin, de Gruyter, Abe Lenstra, Snip & Snap, melkchocoladehagelslag, benzine 14 cent per liter, warme anijsmelk, Douglas DC6, schorseneer, formica salontafel. Welkom in 1951. Mensch erger je niet.…

Gruis van groevende gedachten slaat dwarrelend neer in een hervonden fles van nederige eenvoud. Droef denken vleit neer aan de rand van weleer, woorden van troost klinken weer vertrouwd.…

Zwaluwen doorklieven de lucht, voortgedreven door onzichtbare kracht. Wolken drijven voorbij in een zucht aan de zon die altijd op hen wacht. Geen vrijheid is eindeloos als het heelal. Vrijheid is binnen grenzen gevangen van dood, ouderdom en verval. Vrijheid is eindeloos verlangen.…

Noem de passie die eeuwig zal duren, tel de nachten die geen einde beloven. Alles wat nu glinstert wordt flets en dof en de kou zal je van hogere sferen beroven. Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

Alle dagen voegen zich naar de avond, vroeg of laat. Onbuigzaam recht wordt ooit rond, goed of kwaad. Een individu gaat ongemerkt op in de menigte van het volk. Op een voorbestemde dag, hier en nu, blijkt ijdele trots een roze wolk. Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar…

De rust is wedergekeerd en geluiden klinken zacht aan de oever van een strakgetrokken spiegelend meer. Voelbaar, bijna aanraakbaar, is de zuigende kracht van een door loomheid bezwangerde atmosfeer. De oever is het hemelse Kanaän, een maaltijd van brood met wijn. Een plek om heen te gaan, een plek om te willen zijn.…

Opgeborgen zijn voorbije dagen, in stukken gebroken. Alles wat mijn ogen ooit zagen, in een lade van zonlicht verstoken. Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

Als druppel van een regenbui wist ik mij te herpakken voordat wij allen op een geduldig tegelbed te pletter sloegen. Had ik dat niet gekund, dan had ik nooit kunnen verhalen van hoe te pletter slaan voelt. Was ik te licht bevonden voor de zwaartekracht, dan was ik verdampt of verwaaid, nog voordat de aarde ooit mijn deel zou zijn.…

Wie is schuldig? Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

Waar tijdlijnen door een snijpunt gaan, is uit een nagalmende oerknal geboren, de oorsprong waar tijd nooit stil kan staan. Er gaat iets in eindeloze ruimte verloren in een baan van cirkels en hyperbolen. Er zijn zacht ruisende echo’s te horen van zingende golven die eeuwig ronddolen op klanken van ontelbare rotaties geleden. Iets onbekends…

Hete stoom welt op uit vurige gloed. De vitale zinnen houden zich schuil in een lommerrijke hoek. Vogels doen er zich aan de koelte te goed. Liefde vloeit als gesmolten goud door warmgelopen aderen. In het licht van een fontein sprankelt vers leven dat de stralen van de zon vasthoudt. Vogels in eeuwige bomen, vissen in slome wateren, zetten…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

Mijn kinderen gaan misschien nergens heen maar zij komen uit alle uithoeken vandaan. Alle mensen zijn zo verschillend en toch één, zij kunnen in vrije gedachte overal heen gaan. Langs de grenzen van het stille avondwater gaan schepen over een spiegel naar de horizon. Daar ginds rekent men af met de mensenhater die niet terugkeerde toen het…

Het jonge kind speelt in een glooiende weide. Nergens is de toekomst zo ver als juist hier. Een wandeling, gewoon om de tijd te beiden, zonder reden of doel, gewoon voor het plezier. Vanaf de weide kun je naar gindse heuvelen kijken. Daar lopen figuurtjes, ze passen in een kinderhand. De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als…

Er is geen getuigenis zonder waarnemer. Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie? Is alles om mij heen vluchtig…

Duizenden woorden van alledag. En niet één die het slechte nieuws verzachten mag.…

Ver van onze buitengrenzen, in het epicentrum van het verstand, ligt de remming van de mensen, onzichtbaar aan de buitenkant. Het is een ontweken verwijt van een ontketend geweten. In schaamteloze onzindelijkheid van hen die naamloos heten. Welgelegen is elke geboden kans. Wij dienen slechts onszelf ter ere, onbekommerd in beschonken dans…

Van hier heb ik zicht op de overkant, niet meer dan vage contouren. Ik weet niets uit eerste hand, alleen de plek waar ik nooit was kan me kennelijk vervoeren. Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd…

Op zwijgzame momenten vervaagt het gezicht. Later, dan komt het verlangen naar weerzien. Of vergeten, wat het verleden heeft aangericht, in het licht der eeuwigheid, misschien. De honger naar heimwee is nooit gestild. Het leven is voor mijmeringen veel te kort. Gedachten dwalen af naar nergens, ongewild. Een toekomst die nooit geschiedenis…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…

Het mag geen vrijbrief zijn om maar raak te leven, er een puinhoop van te maken. Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer. Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het…