Alle inzendingen van J.H. Leopold

O DOOD vlies van de torengracht en wreed gewekte kreet der zwanen, de angst vloeit klam toe door de lanen en stolt rondom de pijlerschacht. O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen. En hier nog aan het vensterglas aan de bedroefde ruiten beeft in wat nu weer buiten van winderigs in opstand was een druppel van de…

Die morgen was zij moe en zwaar en talmende opgestaan en had met achteloos besef haar dagelijks doen gedaan. Zij ging verloren door het vertrek met ongevoelde schreden, behaspelende dit en dat, verschikkende zonder reden. Als plotseling met een vreemd gevoel zich iets in haar bewoog en een nieuwe en wondere zekerheid haar door de gedachten…

Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond. Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.…

Men zoekt zich en men raakt elkander kwijt, men volgt met vreugde en ontvlucht in spijt, men twist en ruziet en is ontevreden en weer verzoend en alles zonder reden.…

Dans, dans tesamen een rondedans met hand in hand en hooggedragen omrankende armen en op een trage zangwijze het voetverzetten thans, rondom het meisje, dat er jarig geworden is en zij eenparig omgaven en dan in elkaar schakelden zij de tengere handen, tilden ze op als een guirlande, waren er met hun omgang klaar; vriendelijk, tederlijk…

Verlaat mij en gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen; of dacht gij altijd bij mij binnen uw wil te hebben als voorheen? O, maar ik zeg u aan van neen; verstand zal u wel overwinnen, verlaat mij dan, gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen. En zo weer ooit voor mij verscheen uw aankomst en…

I. Dit is van een lichtkind mijn lieveling mijn gouden kleine verlustiging. Die had verkoren en was ter wone in een dunpurperen anemone. Wat windebloem was haar huis geweest vier bladen haar peinzens- kluis geweest. Tot dat een blijdschap haar werd beschoren en een verlangen ingeboren. Dit eerst begeren…

De beek is een velijnen blad, een boek, een open letterschat, een gulden labyrint, waarin de vogels komen lezen, dat de wind beschrijft, de wolk, die overdrijft, zet er de stippen en de titeltekens in. ---------------------------------------- uit: Verzen (1912)…

I Men mocht wel willen in donzen woorden van hem te horen, nu hij pas dood is en wat zijn leven was voor 't eerste stil gaat worden; stoorden nu woorden niet in zijn beginnen der vredigheid hem toegebracht en in de schuwe ernst betracht door ons, die ons willen bezinnen over het sidderende, dat wij vonden in ons; zó het opeens…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Een druktemaker is, wiens naam bekend is, een intrigant, wiens leven afgewend is. Waarlijk, hij ware 't wijste daaromtrent, die niemand kent en die van geen gekend is.…

Zij kwam en droeg een wa melkwit en -zacht en hare ogen waren ingevangen in mijmering; de rozen harer wangen zegenden Hem, Die ze had voortgebracht. En ik: gij gaat voorbij en ziet mij niet, terwijl dat ik mij geef in uwe handen als het gewillig lam der offerande, dat zelf zijn gorgel aan de slachter biedt. En zij: laat af van spreken en geniet…

Ik zie de morgen als een gouden mist van eigen rijkdom trage wade een afgehangen web van draden, en nu in twist vingertjes vechten, vingertjes vagen door de ragen, rafelen, halen de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat…

"Ik ben de perken langs gegaan, de bocht der zonnige terrassen, de flauw bewogen siergewassen, de koele stammen van de laan en heb de loten en de twijgen, de weke stengelen geplukt en wat mijn handen konden krijgen mij toegehaald en aangedrukt. En in mijn armen liggen schoven van alle rijkdom, die ik brak, een schat mijn eigen…

O, Weet gij, hoeveel wolken Er langs de hemel gaan? En kent gij al de bloemen, Die in de velden staan? Nooit teldet gij de vlokken, Die stuiven voor de wind - En zoudt ge dan kunnen weten, Hoezeer ik u heb bemind?…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet? dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond…

Weet gij nog wel, hoe zomers avonds Wij gingen door het bloeiend veld En hoe we lachende toen zeiden, wat onze harten was ontweld? 't Werd stil en stiller. Op uw lippen bestierf eensklaps het schalkse woord En hoe wij aan elkander dachten We wisten 't, maar wij gingen voort. Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog…

Wij gaan en komen en de winst is waar? en weven draden en het kleed is waar? In 's hemels welving zijn tot stof verbrand vele weldenkenden; hun rook is waar? --------------------------------------------------- uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…

Het was een morgen, kristallijn gezet op vochte weiden, waar de droppeldauw de sprieten, stengels buigen deed, aan kelk en steel schakerend in het lichte grijs gezegen op gras en groene halmen, in de lucht heldere vinkenslag, over de vlonder het reppen van de voeten, de witte tandenlach, het zingen van de melkster, aan de kimmen de zomen ging…

Zo dit groot monument, dit uitgekozen koninklijk gloriestuk en pronkkleinood, de rijke rotsklomp, kantig en behouwen als een gekloofd juweel, de bergkolos, die dromende onder het marmerpantser de leden rekt, de torenstapeling van duizenden op duizenden getild door honderdduizenden, getuigenis van onbedwongen almacht uitgevierd tot zwijmelhoogte…

In winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende belopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het…

– En de ontlokene, de rozen, waar zijn de rode rozen, waar? triomf en lof en opperst blozen van het voldongen zomerjaar. Een levenstoppunt uitverkozen van voorrecht is hun toegestaan en op hen ligt het sprakeloze van hoogste invervullinggaan. Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien…

Gij deed van alle mensen mij De zwaarste pijn, Van alle mensen zult ge mij De liefste zijn.…

Het laatste der begravenen verging tot stof en as en door de wereldkring drijven in ijle zweving hun atomen als wolken ver in een luchtspiegeling.…

De lucht was als een perzik, de maan een diamant, zwellende lentenevels bloeiden aan alle kant. Over de donzen heuvels lokte een ver verschiet; wij wilden zwervend worden, zwervend en anders niet. De voeten gingen samen, de hand lag in de hand, de harten opgedragen; aarde, waar is uw band? In dreven en valleien geklommen…

De wereld gaat en gaat, als lang na deze mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen. Wij werden vóór ons komen niet gemist, na ons vertrek zal het niet anders wezen.…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Dit zweven Tussen dood en leven en deze pijn – O dat het nu genoeg mocht zijn.…

De vensters langs en straf over de ruit; gekneusd, gedeukt, geplet, geplakt, gekreukt en vaal en grauw van kleur, een eenzang en een zeur. O het omslachtig wezen deze sleur, mijn ziel verzinkt in ongenezen verveling En dan in eens staat overeind de koestering, de vreugde: blij, treurig, om het even, dat ik dit mag beleven, dat ik dit rijk…