Alle inzendingen van J.H. Leopold

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Om mijn oud woonhuis peppels staan "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" een smalle laan van natte blaren, het vallen komt. Het regent, regent eender te horen "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" en altijd door en de treuren uit, de wind verstomt. Het huis is hol en vol duisternis "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht. Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten…

Laat ik nu leggen lichte dingen op haren lijf en gauw verganke- lijke, laat het zijn rozeranken en bloemen andere en trosseringen en wiekevlokken van grote bleke vlinders en blanke dauw geregen aan herfstrag, alles wat van de vege lente nog is, die gauw verstreken; en iets van zonlicht, nu ik het kuis en koel…

"O, als ik dood zal, dood zal zijn kom dan en fluister, fluister iets liefs, mijn bleke ogen zal ik opslaan en ik zal niet verwonderd zijn. En ik zal niet verwonderd zijn; in deze liefde zal de dood alleen een slapen, slapen gerust een wachten op u, een wachten zijn."…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet? dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond…

In tere schaduw zilverblauw sloegen witte wieken en een gerucht voer om; er werd een grote zucht gewekt, een wensen, dat ver weg wou. Gij en ik, o wij gaan wel trouw samen, wij vliegen uit in éne vlucht en laat het zijn naar het ver gehucht van mijne ziel en gaan wij gauw Dat ligt in de bergen, men vindt het nauw…

CHRISTENEN, Joden, Parsen, Moslemin, zij dolen allen; voor wie toe wil zien, vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën, twee soorten enkel worden er ontdekt: intelligente mensen zonder vroomheid en vrome mensen zonder intellect.…

Zij kwam en droeg een wa melkwit en -zacht en hare ogen waren ingevangen in mijmering; de rozen harer wangen zegenden Hem, Die ze had voortgebracht. En ik: gij gaat voorbij en ziet mij niet, terwijl dat ik mij geef in uwe handen als het gewillig lam der offerande, dat zelf zijn gorgel aan de slachter biedt. En zij: laat af van spreken en geniet…

7. 'In blozend schoon ligt mijn gelaat gespreid; waarom door reukwerpers mij smart bereid?' fluistert de roos, de nachtegaal geeft antwoord: 'een dag gelachen en een jaar geschreid'. 10. Hoe lang nog zal ik om mijn toekomst beven? Hoe lang om mijn geluk in zorgen zweven? schenk in, ik weet niet eenmaal of ik thans de ingehaalde lucht…

De beek is een velijnen blad, een boek, een open letterschat, een gulden labyrint, waarin de vogels komen lezen, dat de wind beschrijft, de wolk, die overdrijft, zet er de stippen en de titeltekens in. ---------------------------------------- uit: Verzen (1912)…

God heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

De wereld gaat en gaat, als lang na deze mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen. Wij werden vóór ons komen niet gemist, na ons vertrek zal het niet anders wezen.…

Veel gure regendagen bij de boeken in studie doorgebracht; veel winternachten bij wijn en vrienden lachend doorgewaakt. En in de zomer verre wandeltochten en dromen in het gras, veel grote plannen, nog groter woorden; meisjes plagen, stoeien, gezoen en nu en dan een vleugje liefde, een wenk, een oogopslag, een stout begeren als blauwe…

Ik heb gezworven heen en weer Op de heuvels en door het dal En ik weet zelf niet, wat ik zoek En waar ik het vinden zal. Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…

O, Weet gij, hoeveel wolken Er langs de hemel gaan? En kent gij al de bloemen, Die in de velden staan? Nooit teldet gij de vlokken, Die stuiven voor de wind - En zoudt ge dan kunnen weten, Hoezeer ik u heb bemind?…

Gij deed van alle mensen mij De zwaarste pijn, Van alle mensen zult ge mij De liefste zijn.…

Weet gij nog wel, hoe zomers avonds Wij gingen door het bloeiend veld En hoe we lachende toen zeiden, wat onze harten was ontweld? 't Werd stil en stiller. Op uw lippen bestierf eensklaps het schalkse woord En hoe wij aan elkander dachten We wisten 't, maar wij gingen voort. Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog…

– En de ontlokene, de rozen, waar zijn de rode rozen, waar? triomf en lof en opperst blozen van het voldongen zomerjaar. Een levenstoppunt uitverkozen van voorrecht is hun toegestaan en op hen ligt het sprakeloze van hoogste invervullinggaan. Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien…

Wanneer ik overdenk, hoe minzaam Haar stralend oog in 't mijne zag, Hoe vriend'lijk hare woorden waren En hoe bekoorlijk hare lach, Dan bonst mijn hart en vreugde komt er En trots in mijn bewogen geest, Dat ze eens haar gunst mij heeft geschonken En mij genegen is geweest. En als ik aan 't geluk durf vragen, Dat eens de dag verschijnen…

Dit zweven Tussen dood en leven en deze pijn – O dat het nu genoeg mocht zijn.…

Soms, als ik sluimerloos de maanden, De jaren tel, die ik op haar wacht, Hoor ik veel verre, doffe stemmen, Die tot mij komen door de nacht. Dan meen ik vaak haar naam te horen. Ik luister,- ging een geest voorbij, Die honend lachte om mijn verlangen? Sprak mijn bedrogen hart tot mij?…

Wij gaan en komen en de winst is waar? en weven draden en het kleed is waar? In 's hemels welving zijn tot stof verbrand vele weldenkenden; hun rook is waar? --------------------------------------------------- uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…

0 dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier. ------------------------------ 'Uit de Rubaijat' (1914)…

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort en menig bloem is onverhoopt verdord; verhef u niet op jongzijn en op glans, de knop valt af, eer zij geopend wordt.…

Een vriend is niet, die U aan 't hart wil sluiten in Uw geluksuren en zich niet genoeg doen kan, Maar die de balling bij zich binnenroept en dan, de deur toeslaat tegen de wolven buiten.…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. Wen het kindje gedogen wil moe en tevreeën, dat de blinkende ogen stil toe zijn gegleeën, dan zal komen de dromenvrouw zacht over de grond zij de vrome, die schromen zou zo zij wakenden vond. En zij zal in de lange nacht aan het hoofd…

Schepen liggen er; waarom zo... het lieve water leed het zo. Vele zeilen zijn uitgehangen brede, slepende. Huizengangen stonden; zacht gestreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van de witte hemel geleden wensen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachte trek opgeheven. Dromen bleef over…

Die morgen was zij moe en zwaar en talmende opgestaan en had met achteloos besef haar dagelijks doen gedaan. Zij ging verloren door het vertrek met ongevoelde schreden, behaspelende dit en dat, verschikkende zonder reden. Als plotseling met een vreemd gevoel zich iets in haar bewoog en een nieuwe en wondere zekerheid haar door de gedachten…