Alle inzendingen van Jan van Loosdrecht

Zijn morele ambitie Is een zinloze exercitie De wereld is zijn kerk Bekering nog steeds zijn werk Hij ziet er niet zo uit Maar zijn boodschap is even luid Wij van de taoïsten Gaan niet naar zijn pijpen dansen Wij zijn van het wei wu wei Van het doen van het niet-doen En zo wordt alles Gedaan…

Gebeld worden door een relatieve onbekende, die je een, twee, misschien drie keer hebt gezien, een stem, rustig, degelijk en vertrouwd bovendien, die jouw interesse in een reisje met haar verkende. Het gebeurde mij een paar uur geleden, een vooruitzicht van een twee weken durend avontuur in Turkije, waar hier en daar de boeren nog met ezel en…

Een loerende snoek, een schone kans. Een steegjesvechter, gemaniëreerd, wachtend. De maan op haar hoogst, een heilig gevecht. Een pijl die een boog verlaat, gif op de punt. Een druppel inkt, wolkend in water. Een verstijving, drie dagen aaneen. Ogen die alles zien, neutraliserend blauw. Een vergeldingsactie naar Oude Langoor. De…

​Mijn haat ligt als een snoek tussen het riet Maar hoe goed ook de hinderlaag Ik probeer mij te oefenen in de liefde Voor mezelf en uiteindelijk voor de ander Dat de hel de anderen zijn laat ik aan Sartre Enkel op jezelf vertrouwen is begrijpelijk Maar niet nodig in een wereld waar nog liefde is Kijk maar goed naar het gras tussen de stoeptegels…

De wijn klotst hier tegen de plinten als in een testbak vol water bij TNO Eens zullen we varen de golven bedwingen Zingen als zeemannen dronken aan barren Tot die tijd houden we ons gedeisd onze actieradius klein evenals onze aspiraties In het kleine schuilt het grote Doe kleine dingen met grote liefde Drink met verstand verdrink het verstand…

Zoals Athena uit het hoofd van Zeus beviel, gewapend Zo bevielen piketpalen aan het mijne, geslepen…

Mooi Amsterdam, bij tijd en wijle hoer van grauwe steen, ter wereld kwam ik ooit in je warme moederschoot, maar kleine jongens die niet kunnen praten worden groot, en daarom zeg ik met jouw accent: we hebben elkaar slechts te leen. In je snelle straten voelde ik me vaak hopeloos verloren, maar je voorgoed verlaten heb ik nooit gekund of gewild…

Het pamflet dat van schande spreekt Prijkt daar ergens op het internet Men moeten weten dat de leek Het vuur gestolen heeft, en het doorgeeft Het pamflet, het is de wond Waaruit dagelijks pikt de adelaar Voor altijd hangt het daar Om het kind terug naar zijn kamer te sturen Maar in de late donkere uren Waarin het voorbeeld voorbeeld is…

De stoornis die ik heb organiseert mijn leven zo dat ik steeds meer alleen ben. Ik ben mijn stoornis niet, ik héb een stoornis. Ik wil niet alleen zijn, maar mijn stoornis wel met mij. Mijn stoornis houdt mij voor de gek, laat mij denken dat ik hem ben. We drukken armpje, maar we hebben geen toeschouwers. Hij wint te vaak. Ik moet…

Na het veertigste levensjaar begint het uitstel We zijn allen hetzelfde lot beschoren Toch leven we als onsterfelijken Maar die ene zoete zalige troost Die wacht ons allen Zijn naam is groot Hij is de grote gelijkmaker Je kan op hem vertrouwen Aan hem toegeven Laat hem zijn werk doen Zie je bewegingsvrijheid ingeperkt Meer en meer Hij…

Door het dikke wolkendek kon ik de maan niet meer zien Als Li Bai was ik naar haar aan het turen Hij zag zijn eigen schaduw en de maan als zijn metgezellen Een drinkende taoïstische dichter uit de achtste eeuw Misschien is het toch zo, zoals Mary Oliver zegt Dat je niet deugen hoeft Een vriendin deelde haar gedicht met me En gedroeg zich ernaar…

Sluit ik mijn ogen Ben ik een taoïst Op een berg in China Open ik ze Liggen mijn handen Op een toetsenbord In een vierkante woning Sluit ik mijn ogen Zit ik in een grotopening Op een steen Ik luister hoe de regen valt Op het blad van bomen Die enkel bergen als hun thuis zien Ze vragen me wat ik hier doe Ik zeg dat ik de Weg zoek…

de Weg voelt zich hier verstaan: een bloeiend park met vele gezichten langs een door duizenden bomen omzoomd meer een jubelende oase aan de randen van de woestenij een felgroene sportschoen met zachte dempende zolen direct onderzocht door een vlijtige zwarte tor tussen afgezaagde logge boomstronken zindert het zalig de zwoele zomer, insectengeluiden…

Het geluid dat het licht in de hoek maakte Overschreeuwde mijn avondgemoed Reeds bevind ik mij in het iets donkerder Als aan een muziekversterker draai ik aan de knoppen Om mij af te stemmen op de Weg Draaien, regelen, tot je samenvalt Verstrooiing is een gehavende vijand Die je een arm om de schouder slaat Om er een mee te worden Vrede…

Hij is een kind van de bliksem ontvangen door een maagdelijke geleider vastgelegd op een gevoelige plaat zo een waar zijn opa kampioensbrood op bakte. Droeg het horloge van die laatste, om de legende van de hofmeesters levend te houden - sommige horloges laten zich niet lezen voelen als een baksteen en schroeien, brandmerken in de strompelende…

Zoals een baas op zijn hond lijkt, zo drinkt hij bier met een complex karakter Hij kwispelt liever zelf…

Spoel zelfverzekerd aan, aan de natte oevers van de Rijn Kruip als een soldaat op de kant, hervind je verloren gewaande krachten Herinner de schoot van een madonna Het regenererend vermogen Achter je: schepen in lichterlaaie Het rode licht van een kaars, de bubbels in een Duvel Duivelgezanten, graalridders Wolfmensen, buurtmoeders…

Ze omvat mijn woning. Ze omvat Ze omvat de schelp waar ik uit was gebroken Ze omvat, maar ze weet niet Ze weet niet van mijn vrijheid en hoe die gewonnen was Ze had vast. Ze had vast anders gehandeld Maar moeders zeggen: als hadden komt is hebben te laat Ik was eens. Beloofde iets. Maar stremde in iets dat blind was Ooit zal ik weer, zeggen ze…

Er gaapt een gat in zijn buik Een wolvenbek die niet gromt, huilt of vlees verscheurt, maar schreeuwt vanachter dubbeldik glas, onhoorbaar Het is de pijn die je opkrullen doet in een foetushouding na de breuk met een grote liefde De pijn die strak staat als het touw in een boog Het is de pijn van niet vluchten, de pijn van: kom maar op,…

Ik lig met mijn hoofd op mijn baard Mijn bed draait overuren maar ik geef niet toe Ik zal zwemmen deze week de massa voortploegen met lange halen Ik denk getrainde schouderkoppen Als ik zeg mensen zeg ik osmose En denk aan hoe cellen stoffen aan hoe mensen mensen toelaten De ontmoeting houdt soms huis soms niet Ik kam mijn verwarring in strakke…

hak vormen uit een alfabet buig de rij van a tot z totdat hij breekt bij de k als een tak die knapt de prijs van de omelet is het breken van het ei teken van voren, opzij en boven contouren van een lichaam splinters klinkers spatten tegen je veiligheidsbril weet wat dit worden moet de vormen moeten uitnodigend lezen hak er een taille…

Ik was jong en het was hip om te schermen met ziektes. Mijn vader was ook niet zo oud en niet welbespraakt genoeg om met woorden te spreken. Hij sloeg de ziekte uit mijn mond. Ik weet nog waar en hoe en hard. Voor de verandering werd er nog wat spanning bijgeschreven op de harde schijf die bij poëten voor ziel doorgaat. Ik hoor dat…

Uit de chaos borrelt een treffend woord op. Uit de wirwar van gevoelens van het in een tang genomen worden. Is er een exact woord voor. 42 Jaar en nooit heeft ze het van stal hoeven halen. Ze wist niet dat zich in die donkere hoek een duivels paard verscholen hield. Haar schedel is te sterk om te barsten breken. Werpt staalijzeren…

Oh psychiatrie Hemels instrument voor pacifistische despoten Als ik je aankijk, kijk je glazig terug Als jij, oh psychiatrie, een samenleving was, was je streven dan een democratie te zijn? Of zou je je innerlijk tegenstrijdig weten? Jij psychiatrie, jij weet het, jij alleskunner, doorgronder van disfunctionerend leven Oh verlichter, til mijn…

Tegenwoordig herstel ik snel van mijn liefdesverdriet Het is er nog, een ondergrondse zee van tranen Waarvan het bestaan door een mij onbekende Slechts vermoed kan worden. Ludduvudduh Duurt de helft van de lengte van de relatie Maar de liefde voor deze vrouw zal nooit over gaan Trots als een hond met een bot in zijn bek Draag ik deze zee manhaftig…

De perfectie eisende tiran in mij kijkt niet met zijn hart. Hij is gewend hout te schaven tot het glad en zacht is. Maar hij herkent het niet wanneer het zich voor zijn ogen aandient, de zachtste zachtheid. Toen de wijn hém zacht had gemaakt, stopten de klokken met tikken. De ravissante Joodse nodigde hem in haar heiligdom. Er was een…

Prediker zegt dat alles ijdelheid is En ik geloof dat ook als ik dit neerschrijf Maar de goede man vergat dat er ook nog waarden zijn als liefde en waarheid zoals dat er vrouwen zijn, die de wereld dragen in hun ziel, tórsen omdat ze de zwaarte van compassie weten te voorzien de schoonheid van waardering het kromme van het rechte…

1. Dit kutleven heeft haar weer zover; ze moet broeden op een poëem om boven haar leed uit te stijgen. Er werden grappen gemaakt toen ze vertelde over het geweld en de bruuske grensoverschrijding. 2. Zoals dat niet om te lachen was, zo was dit niet om te delen, maar hij deed het wel. En ze glommen om haar naaktheid waar die bedekking…

Ik stroom door jou Als een rivier door de bedding Ik droom door jou Je lach is mijn redding Vertel me wat je ogen gezien hebben Maar vertel me niet wat je verlangt Want het bangt mij dat ik niet degene ben Die het je geven kan Ik bezit de vonk, maar niet de gave Ben ik bang Om jouw wensen naar de haven te brengen Want het duurt met mij…

En thuis kwam ik. De liefde heb ik getrotseerd. Ik heb haar gezien. Limoengroen vertrouwde ze me haar eigenste grensverhalen. Koel hield ik me. Drie Engelstalige gedichten manifesteerde ik, terwijl ik dronk als een zeeman. Ik leerde over de driehoek van Jan, tussen Pixies, Nirvana, en mijn band: Queens of the Stone Age. Thuis kwam ik. Omdat…