Alle inzendingen van Jeroen Splinterman

Vaak wanneer ik mij verplicht in het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de eenzaamheid die in mijn jeugd zo voelbaar was ik betreed dan regels der heimwee denk weer aan dingen in geloof van eigen ongelijk ik bemerk weer die innerlijke pijn onwetend in nieuwsgierigheid. Ik schraap alle hoop bijeen voor een beminnelijke rol in minder…

Je was even in het waarom nadenkend op schilderspapier waren schimmen mensenzielen kwamen streken in vorm alsof de horizon weer hoopvol was met zijn bomenrijen aan de einder bij iedere golf een riviertje verf en onder de zon een beekje.…

Het is bekend, alles wat onopgemerkt bleef leeft in stilte onder de wolkenzoen in het land van jouw heimwee geen schurken die de boel bedriegen of eenzame goden, het noodlot in de hand geen krant met leugens over liefde of een acteur op een zonnig strand met slechts de zon als gezelschap nu de liefde geluidloos is in alles overstemmend zwijgen…

Het is bijna alsof je de zomerse zon achter de horizon hoorde dalen nu je met de blauwe verf van jouw stille liefde jouw geweten kleurt om te overleven onder het maanlicht van de nacht ben jij de mens die jij voor ogen ziet en ook de druppels van de nachtelijke regen blijven dalen in jouw gehoor door het vertrouwde van de regennacht…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

Hij fluistert naar de sterren voor zover zijn stem kan reiken slechts de nacht die naar hem lacht het gevoel wil maar niet wijken hij zit in zijn stoel zonder een doel niet echt op zoek, in zijn handen een boek hij leest voorbij de horizon het verhaal dat in een droom begon.…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond en we vinden er ook bodem na zwoele zomerse winden we vinden er weer eikels die zijn gevallen door koude en het intieme van de nacht we houden van zijn regens in regelmatigheid van zwijgen.…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

We lopen samen stroomopwaarts door de voegen van de stad mijn dagboek en ik we gaan gescheiden zij in een mystiek bloemenveld ik in een keurig joggingpak door het dagelijkse leven wanneer ze zwaluwen ziet tekent ze een landkaart haar vingers in het zand neemt ze mijn hand een land, een dromer.…

Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert naar haar woorden van stilte en verleden en in haar verdriet woont een mysterie vol eenzaamheid en wereldleed een gezelschap van droevige mensen op weg naar niemand, nergens is er leegte de leeghoofden hebben de ruimte verdoofd met nog meer verdriet van droeve…

Mijn ogen zoeken tere bloemen die mijn ziel met licht betasten boven het Britse landschap schijnt een ster in de eeuwigheid, het licht van een idool het is geen popster, maar een zwarte ster hij zal je niet zeggen wie je bent in tientallen metaforen leeft hij voort door zilte duurzaamheid van liefde.…

Het zijn doorgaans niet de mensen die het zich kunnen veroorloven om in een restaurant te gaan eten die het koud hebben het is koud voor de mensen die door de maatschappij in de steek zijn gelaten zij hebben het koud en het laat de meeste mensen koud dat zij het koud hebben men voert liever de eendjes dan een zwerver zonder brood mijn…

Is het eenzame onzekerheid van een boom in de regen van de vroege ochtend tijdens een winter die aarzelt in stilte nu adem valt in zwijgend verlangen met niemand die de droom opraapt is het de schaduw van de nacht die me terugroept naar jou.…

Er is verschil tussen gelijk hebben en gelijk willen halen tussen ruzie zoeken en vrede maken samen zijn we universeel dwarrelde geesten omdat waarheid danst met zomerganzen.…

Neem ik het alfabet mee naar mijn brief dan is het om de letters uit te zaaien zoals bloemen in het donker van de nacht zodat je weet dat ik steeds op je wacht laat ik in mijn zinnen zien dat ik je bemin begint de hartstocht met een nieuw begin achter de komma waar ik je laaf ontbloot en als jouw liefdesslaaf.…

Er ontwaakt een droomwereld in mijn werkelijkheid alsof ik weer dat stoute jongetje ben geworden in een boom geklommen om de horizon te zien van verre landen, adembenemende vrouwen die de vuile was schoon weken in de rivier stevige billen vilein naar achteren gestoken en ik roep vanuit mijn hoge schuilplek om vrijheid en het recht om weer…

Een ballerina op een bepoederde spiegel in pirouette een ballerina van glas, zonder ogen, zonder hart zie hoe ze cirkelt in haar eenzaamheid onbevlekt wit en onbevangen er ligt geen deken van onverschilligheid over de waandenkbeelden die haar vader bezig houden tijdens het ijlen in de koorts-tocht van zijn ziekte op zijn vlucht langs de…

Muizenissen van de zomer lezen lectuur op de bank over een horizon die niet liegt terwijl jij droomt in verhalen probeer ik de liefde te vertalen het raam is niet veel verder dan de steracteur die open en dicht kan met hetzelfde gevoel als gisteren maar het lijkt verder hier vandaan muizenissen van de nacht ze kruipen over het tapijt…

Het niets impliceert hier dat mijn krachtige wortels zwijgen rumoer van mensheid zegt me er is niets ernstigs aan de hand we zoeken het zand van vergeten dromen op het verkeerde strand verdwaalt tussen desillusie meneren die negeren mevrouwen die miauwen voor de kat zijn kut in de ochtendkrant en door het licht van nieuwe wanhoop…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

In het grafschrift van mijn vader dansen vlinders met dronken katers drinken zigeuners rode wijn met zeelieden op drift zwijgende zeilboten geen zuchtje wind en in het intieme onbestemde klinken violen als wilde dieren in laatste noten nacht muziek.…

Hoe herken je het zwijgen van tarwe aan het spreekwoord in de wind wanneer landelijke tongen verdwalen in wildernissen van de grote steden hoe zal het zwijgen voortduren in stilte die geen ruimte inneemt door kale leegte tussen muren naast het asfalt van de snelweg hoor het zwijgen van tarwe luister hoe tarwe zwijgt.…

De stad ligt in een kuil maar jij laat het niet los de wolken, regendruppels de hemel, alle sterren maar jij laat het niet los armoede, verdriet en pijn het laat je niet gaan de stad schuilt in een droom je kan niet meer ontsnappen de bomen, de lucht alles ademt jouw stilte je bent een vreemde op de vlucht er droomt een schaduw…

Noodzaak is geen groteske fantasie als de mens in de man noopt tot wenen omdat alles eenvoudig weg tegenzit een mensenziel op drift en er zijn ook geen vrouwen die beweren dat tranen oprecht zijn zoals een rivier van emoties alleen op weg naar de woordenzee waar alle zinnen in melancholie verdrinken omdat de dichter een fijngevoelig mens…

door weidse deuren geurt de kamperfoelie zoet als de avond valt altijd heb ik je lief op aardse gronden nu de haiku zweeft hart in jouw boezem dromen over verhalen verlangen ligt stil steeds echter voel ik emoties bij anderen mensen zoals jij…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

De taal der vogels in urgentie van jouw dromen merels, zwarte kraaien duistere vleugels naar de dood soms ontwaakt er een zombie op zijn grafsteen beitelt hij woorden over liefde er is geen onverschilligheid hoorbaar in het geluid van vogels komt het voorjaar nooit te vroeg.…

Het is stil hier in de verboden storm de doden wandelen over geplaveide paden alles wat gezegd is wordt herhaald de televisie is een spiegel voor demonen en in computerland staat de tijd weer stil geestverwanten verstoppen zich in kinderspelen alles wat gespeeld is werd uit het brein gemaakt de computer is de dwaas voor eenzame spiegels…

De kraaien vliegen boven het groene weiland op zoek naar de stem natuur zal spreken ligt in jouw hart besloten naakt onder de zon.…

Iedere dag een nieuw Dillema om jouw ontrouw te maskeren het uitzicht fraai zie hoe het genieten is landschapswaarden, lijvige heuvels ruige rivieren, bibberende beken bomen die langs lanen staren bladeren melodieën logboeken vol groen en in het bij je zijn klinkt een lied van hetzelfde gezicht ogen die naar een verte staren is…